opisy ząbków2

t-'oasumowanie: t\sziatiy zęoow gornycn

Powierzchnia podniebienna

Powierzchnia styczna

i żująca

Powierzchnia podniebienna przypomina powierzchnią przedsionkową, ale jest mniejsza i węższa, odpowiednio do ksztattu tuku zębowego.

Ograniczenie powierzchni stanowią listwy brzeżne, kjó-

Ksztalt powierzchni przypomina łopatę, a listwa środkowa może być bardzo różnorodnie uformowana.

Powierzchnia styczna jest trójkątna, przy czym wierzchołek trójkąta wskazuje brzeg sieczny.

Linia szyjki przebiega łukowato. z wypukłością skierowaną do orzegu siecznego. Widoczny jest kształt czynnościowy, umożliwiający odsuwanie pokarmów:

-    po stronie wargowej największa wypukłość przyszyjkowo

-    podniebiennie guzek językowy

-    cały kształt przypomina dłuto.

Patrząc od strony brzegu siecznego widoczna jest cecha wypukłości korony,

-    od strony mezjainej większa wypukłość,

-    dystalnie płaskie przejście.

Powierzchnia wargowa widocznie większa ód podnie-biennej, odpowiednio do kształtu tuku zębowego.

Krawędź sieczna przebiega zgodnie z cechą wypukłości korony.

Podobna do odpowiedniej powierzchni zęba siecznego przyśrodkowego.

Listwy brzeżne są jednak bardziej zaznaczone. Powierzchnia jest wklęsła, podchodząca w stosunku do guzka.

Powierzchnia podniebienna mniejsza od wargowej i wyraźnie trójkątna,

-    wydatny guzek zęba,

-    wyraźne listwy brzeżne,

-    listwa środkowa, listwa prowadzenia kłowego.

- wyraźnie zaznaczone zagłębienia pomiędzy listwami.

Na brzegusjeczoym podobnie listwy brzeżne, przy"Cźymfistwa odśrodkowa szśrsŻar-featdzJej wypukłą zbliżona do powierzchni żującej.

Brzeg sieczny wydatny, podobnie jak guzek.

Poniżej punktu kontaktu silnie zbieżna w kierunku szyjki: podobna do powierzchni zęba pierwszego łatwo można rozpoznać ewentualne odchylenia: formę scplową, Sioźkową, sztyftową.

Linia szyjki taka jak w zębie pierwszym.

Kształt podstawowy trójkątny.

-    kształt klina,

-    krawędź dośrodkowa leży niżej niż brzeg sieczny. Można rozpoznać bruzdy przyszyjkowe.

Linia szyjki wygięta w kierunku brzegu siecznego. Wyraźna wypukłość pionowa powierzchni wargowej.

Wydatny guzek zęba, stąd masywny wygląd. Brzeg sieczny leży na przedłużeniu osi zęba, widoczna znaczna wypukłość powierzchni wargowej.

Powierzchnia wargowa wyraźnie wypukła, podobnie jak kła,

ewentualnie widoczny wydatny guzek zęba,

Brzeg sieczny wyraźnie zaokrąglony.

Widok od strony brzegu siecznego:

wyraźnie zaznaczona cecha wypukłości korony

-    część dośrodkowa jest węższa od odśrodkowej,

-    przejście od przedniego odcinka tuku zębowego do linii bocznego odcinka tuku zębowego,

widoczna wyraźna listwa środkowa po stronie wargowej,

podobnie od strony podniebiennej masywny guzek zęba

dystalna część krawędzi stycznej odgięta w kierunku centralnym do zęba, do wypukłości punktu kontaktu zęba czwartego.

Krawędź sieczna odgięta zgodnie z cechą wypukłości i w części dystalnej szersza - jak powierzchnia żująca.

Powierzchnia podniebienna mniejsza od policzkowej. Listwa środkowa zwrócona w kierunku mezjalnym.

Linia szyjki bardziej wygięta niż oo.stronie poljczkowej.

Kształt prostokątny

-    wypukłość policzkowa bardziej zaznaczona i zbieżna w kierunku szyjki,

-    wypuktość podniebienna

SidDfJj z.U.ć.1    ia i    :d w

chni żującej.

Linia szyjki wypukła w kierunku powierzchni żującej. Guzek policzkowy większy, wyższy, o ostrzejszych krawędziach niż guzek podniebienny. Guzek podniebienny zaokrąglony.

Owalny zarys powierzchni żującej, kształt nerkowaty, odwrotna cecha wypukłości korony.

Dwa ouzki oddzielone

H

brzeżna mezjalna i dystalna; bruzda centralna rozgałęzia się przed listwami brzeżnymi; bruzdy wyglądają jak szeroka litera H. Bruzda centralna przesunięta jest ku podniebieniu.

Krawędzie styczne wypukłe - punkty kontaktu.

Ząb podobny do zęba czwartego, ale mniejszy.

Listwa środkowa leży centralnie, linia szyjki bardziej łukowata.

■w

Guzki jednakowej wysokości i wielkości. Bruzda centralna bardzo silnie zaznaczona

Powierzchnia podniebienna mniejsza od policzkowej.

Odznacza się znaczną zbieżnością w kierunku szyjki.

Bruzda podłużna dzieli powierzchnię.

Ponownie zaokrąglone szczyty guzków przypominają szczyty górskie, przy czym guzek dośrodkowy jest wyższy i większy. Znowu część dośrodkowa powierzchni jest bardziej wypukła; poza tym na części mezjainej może występować mały guzek dodatkowy: tuberculum Carabdlliego.

Linia szyjki podobnie ma kształt falisty.

T',:,    ,Ó^V.-

szćzSTin^; w związku z tym podatność na próchnicę. Cecha wypukłości korony prawidłowa.

Powierzchnia styczna dośrodkowa ma kształt prostokątny.

Można stwierdzić typową wypukłość powierzchni policzkowej i podniebien-nej, przy czym powierzchnia policzkowa jest bardziej wypukła przy szyjce zęba, podczas gdy powierzchnia podniebienna jest bardziej zbieżna w kierunku powierzchni żującej.

Powierzchnia styczna dośrodkowa jest większa od odśrodkowej, podobnie listwa brzeżna-dośrod-kowa leży wyżej.

Linia szyjki przebiega łukowato, wypukłością w kierunku powierzchni żującej.

<2_-

Podstawowy kształt taki sam jak w zębie czwartym, ale bruzda centralna położona pośrodku, kształt symetryczny, ewentualnie po stronie podsiębiernej guzek dodatkowy. Guzek podniebienny babdżtgJToSkrągBhy.

Powierzchnia żująca ma kształt rombu z czterema guzkami (.vq wielkości]! guzek dośrodkowy podniebienny

-    guzek dośrodkowy policzkowy

-    guzek odśrodkowy pó-' liczkowy

-    guzek odśrodkowy podniebienny Guzki składają się ze:

-    szczytów guzków i wypukłości trójkątnych,

-    ograniczone są bruzdami; bruzdy tworzą w przybliżeniu literę H.

W miejscu stykania się poszczególnych bruzd powstają małe dołki, w środku powstaje dołek śpedkowy.

Każdy guzek ma listwę środkową i listwy boczne, a pomiędzy nimi utworzone są fałdy.

H-

O

---------

:v