Obraz
2 2

W świetle powyższych uwag wypada stwierdzić, iż pod względem przeznaczenia, treści i jej uporządkowania, antyfonarz (od czasów karolińskich) pozostaje niezmienny. Jest nim zatem zawsze księga jednogłosowych śpiewów officjum uporządkowanych według kalendarza liturgicznego. (Odmienne wersje antyfonarzy wiążą się z rodzajami obrządków oraz różnicami w kalendarzach liturgicznych). Rozwój technik kompozytorskich - głównie polifonii - wzbogacając repertuar, nie wpłynął na kształt księgi liturgicznej. Mimo zatem, iż muzyka jest w przypadku antyfonarza elementem konstytuującym (bez zapisu muzycznego mamy brewiarz), nie podlega swobodnym przemianom stylistycznym. Związanie muzyki z obrządkiem poprzez włączenie jej do księgi liturgicznej oznacza uznanie danego repertuaru za kanoniczny.

Konstrukcja antyfonarza powtarzana była na przestrzeni wieków w postaci hymnarzy, vesprałów, psałterzy, w tym także wielogłosowych, zachowujących rodzaj i porządek śpiewów officjum godzin. Z jednej strony więc pozostaje antyfonarz księgą niezmiennie obowiązującą, z drugiej

typem i wzorcem dla wszystkich zawierających śpiewy religijne kodeksów muzycznych.

208