P1010270

mującym ciała dopiero po upływie co najmniej czterech dni od chwili zgonu¹. Doktor Alexis Epaulard, autor francuskiego dzieła z 1901 roku pod tytułem Wampiryzm, nekrofilia, nekrosadyzm, nekrofagia, podkreślał, że Kościół odstąpił od zwyczaju wystawiania zmarłych z odkrytą twarzą. Mogło to bowiem przyczynić się do pobudzania nekrofilii. „Wśród tych, którzy przychodzili ucałować zmarłych, mogli się znajdować nie tylko nieszczęśliwi kochankowie, lecz także prawdziwi nekrofile”².

Tematy nekrofilskie cieszyły się wielkim powodzeniem wśród surrealistów francuskich - tak malarzy, jak pisarzy. Łączyły one bowiem powagę z groteską i to w obliczu spraw ostatecznych (ile na przykład przerażającego komizmu można było wydobyć z postaci nekrofila-fetyszysty, który erotycznie interesował się - bez względu na wiek - tylko wdowami...).

Ulubieńcem surrealistów i jednym z najsłynniejszych nekrofilów dziewiętnastowiecznych - ze względu na zachowaną dokumentaq'ę oraz radykalne zachwianie poczucia moralnego i estetycznego - był sierżant Franęois Bertrand. Opisał on swe wyczyny na cmentarzach niezwykle dokładnie w manuskrypcie, który zdumiewa monotonną precyzją³. Odtwarza w nim wszystkie szczegóły dokonanych profanacji grobów (na jakim cmentarzu, kiedy -z dokładną datą, w jaki sposób; nie zaniedbuje podania wieku ofiar, opisu stanu rozkładu zwłok i ich koloru). Nieraz sam określa swą pasję jako „fatalne szaleństwo” lub objaw jakiegoś obłąkania, z którego nie umie się wytłumaczyć. Używa też takich określeń, jak „bezczeszczenie grobu” lub „ofiary mojej furii”, wskazując jednocześnie na niemożność oparcia się - mimo róż-

Jacąues Touchet Nekrofilia

1

   Por. ibidem.

2

   Cyt za: R. ViUeneuve et J.-L. Degaudenzi, Le musee des vampires, s. 255.

3

   Wyjątki w: ibidem, s. 28-36. Badacze (tacy na przykład jak Marie Bonaparte) powołują się na doniesienie prasowe: Violations nocturnes de sśpultures. Muńlańons de cadawes. Affaire de sergent Franęois Bertrand, du 74e du Ugnę, devant le 2" Conseil de guerre de Parts („Gazette des Tribunaux” 1849), oraz na uwagi Luniera, Examen mćdico-lćgal d'un cas de monomanie instinctive: affaire du sergent Bertrand („Annales mćdico-psychologiąues” 1849).