P1050839

P1050839



Wykreślić zależność Jd(pA) od mZn(mg) i z wykresu odczytać zawartość cynku w próbce. Porównać otrzymane wartości £w2.

ĆWICZENIE 2. Oznaczanie miedzi i ołowiu techniką polarografii stałoprądowej, metodą krzywej wzorcowej

Zasada oznaczenia. Wyznacza się / = f(£) dla roztworów o różnych stężeniach jonów Cu2+ i Pb2+. Jony te dają duże fale polarograficzne. Wartości /d dla każdej z fali są liniowo zależne od stężenia odpowiedniego jonu. Jako elektrolit podstawowy stosuje się roztwór 1 mol/1 CH3COONH4. Pierwsza fala odpowiada redukcji Cu2+, druga redukcji Pb2+.

Aparatura. Jak w ćwiczeniu 1.

Wykonanie oznaczenia. Przygotowanie roztworów wzorcowych. Do kolbek o pojemności 50 ml wlać po 10 ml roztworu 5 mol/1 CH3COONH4 i 2,5 ml 0,2-proc. roztworu żelatyny, a następnie roztwory 0,0100 mol/1 Cu(N03)2 i 0,0100 moi/I Pb(N03)2, zgodnie z tablicą 5.2, i dopełnić wodą destylowaną.

Wyznaczenie krzywej wzorcowej. Stosując roztwór z kolbki nr 7 dobrać czułość i tłumienie w zakresie potencjałów od 0 do -1.5 V i wykonać polarogramy wszystkich roztworów.

Wykonanie oznaczenia. Do otrzymanej w kolbce miarowej próbki dodać 10 ml roztworu 5 mol/J CH3COONH4 i 2,5 ml 0,2-proc. żelatyny, dopełnić wodą i wykonać polarogram w warunkach, takich jak przy roztworach wzorcowych.

Opracowanie wyników. Wyznaczyć dla wszystkich polarogramów wartości fiCu2+ i hni* oraz £i/2tCui* i El/2.w graficznie i obliczyć wartości 7d w pA. Wyniki zestawić jak w tabl. 5.1. Wykreślić zależności W*(mA) od %u2+fe) i    od mp^.fgj, a następnie wy

znaczyć z wykresów zawartości miedzi i ołowiu w próbce. Porównać otrzymane wartości £1/2.

Tablica 5.2


Wyszukiwarka