P1050434

8. Metody określania miąższości drzewostanu

Miąższość drzewostanu rozumiana jako objętość (zapas; drewna jest ważnym elementem taksacyjnym wykorzystywanym w procesie szacowania wartości drzewostanu lub ustalania rozmiaru pozyskania drewna.

Stosownie do wymaganej dokładności ustalania miąższości drzewostanu stosuje się różne metody jej określania. Najbardziej dokładnie należy określać miąższość drzewostanów objętych użytkowaniem rębnym (a więc drzewostanów rębnych, przesziorębnych i negatywnych), mniej dokładnie drzewostanów średnich i młodszych klas wieku.

W praktyce do określania miąższości stosuje się trzy grupy metod (Bru-chwald 1995) stosownie do zakresu pomiarów pierśnic, bowiem powierzchnia przekroju pierśnicowego drzewostanu jest podstawą określenia miąższości Są to:

•    metody pomiarowe - mierzy się pierśnice wszystkich drzew w drzewostanie. Są to metody najdokładniejsze, ale też najbardziej pracochłonne;

•    metody pomiarowo-szacunkowe - pomiarowi podlega jedynie część drzew. Jest to najczęściej stosowana grupa metod;

•    metody szacunkowe - miąższość odczytuje się z tablic zasobności przemnaża przez powierzchnię oraz stopień zadrzewienia. Metod tych z uwagi na małą dokładność nie stosuje się na potrzeby wyceny, można je wykorzystać pomocniczo do określenia stopnia zadrzewienia szacowanego drzewostanu.

Metody pomiarowe

Wyodrębnia się tu określenie miąższości na podstawie:

-    tablic miąższości drzew stojących. Po dokonaniu pomiaru pierśnic i wysokości pojedynczych drzew odczytuje się z tablic (Czuraja, Radwańskiego i Strze-meskiego bądź Schwappacha) ich miąższość i przez zsumowanie otrzymiye się miąższość drzewostanu; brutto, tj. łącznie z korą;

-    drzew próbnych. Mierzy się pierśnice wszystkich drzew w drzewostanie, w tym wybranych drzew próbnych. Oblicza się miąższość drzew próbnych, a następnie miąższość drzewostanu wykorzystując wzór:

45