P1050455

z KomnoHcriM fir

a następnie, po wstawieniu tego wzoru na prąd do wzoru (2.26 otrzymuje się przewodnictwo

Ze wzoru (Z28) wynika, że przy braku sygnału w uzwojeniu wtórnym 7r₂ przewodnictwo elektrolitu G jest funkcją położenia suwaka opornika /?₂ (n₃ i n₄ są stałe) w obwodzie dodatkowym sprzęgającym oba transformatory 7r, i 7>₂.

Na podstawie położenia suwaka opornika R₂ można więc wyznaczyć przewodnictwo roztworu. Konduktometry bezelektrodowe małej częstotliwości są skalowane dla serii wzorców o znanym przewodnictwie. Technika ta służy do oznaczeń bezpośrednich i jest stosowana wówczas, gdy nie jest wskazane zetknięcie się roztworu badanego z elektrodami.

23. Oscylometria

15.1. Zasada metody

Oscylometria (konduktometria wielkiej częstotliwości) polega na po* ■ średnim pomiarze admitancji (przewodności pozornej) lub impedancji f (oporu pozornego) naczynka pomiarowego zawierającego badany roztwór, podczas przyłożenia napięcia przemiennego wielkiej częstotliwości [1.I0J.

Cechą charakterystyczną oscylometrii jest to, że elektrody nie stykają się z elektrolitem. Dlatego jest ona nazywana przez niektórych autorów konduktometrią bezkontaktową wielkiej częstotliwości [2.5]. Elektrody umieszcza się na zewnątrz naczynka tak, by linie sił pola elektromagnetycznego wielkiej częstotliwości przenikały przez roztwór. Dzięki temu podczas pomiaru nie zachodzą żadne, reakcje elektrodowe, mogące zmieniać skład roztworu. Nie następuje polaryzacja elektrod ani ich ekranowanie przez wydzielający się osad. Metal, z którego są zrobione elektrody, nie może reagować z roztworem lub katalizować reakcji ubocznych.

W oscylometrii naczynko z badanym roztworem stanowi część elektrycznego obwodu drgającego wielkiej częstotliwości rzędu MHz. Zmiany własności elektrycznych roztworu, takw* «*= —