pkm osinski
00

iii jiji I lii!		tfgf ( !!i 1: 1 i te r 14 li his}'	r^:i jiji, 1 II K n, li p g tfl	ii * l Ti |l U 1	1
. m iii 11 ii pip ^4 iiliil mul i	riefi ŁJfi 3 i'? §5 lit iłri iii ^jL||s - i£* o-S - IfS!	M V ^lh 1 i| i P i a.'2i-g «ł- *tl li ill ? lp i III li	1 gP bil IW lii •iii! Iii fi	Win ^8 i i-8 i t-g ll^8 Irl a lldi ^2 i lit liifl I-i.!^5 luli
£ 1		3 ~\'S I !
*! i	« ™ ^1'!	i |		i łfi<
3 1		i! _ ś_		M
5? | i "	\ J :	^3r & O		i
J \ 5. Mi	i r : j	«r» i ó		?■» Ą »
i 1 j 5	■ 5 <	i i		•©- -J
Ig } 1 \ i		i 5 \ i a o		i

Podobne właściwości mają stopy łożyskowe kadmowe, np, kadm | l.X*V. niklu Su one bardziej odporne przy obciążeniach zmiennych, ale maja mniejszą odporność na korozję.

Żeliwo jest gorszym materiałem łożyskowym ze względu na sporą twardość; małą odkształcalność i możliwość zatarcia w przypadku braku smaru, jest natomiast unie i łatwo obrabialne. Czop wału powinien być utwardzony Żeliwa stosuje się doej do mniej ważnych łożysk, słabo obciążonych.

Na łożyska o małych rozmiarach i słabo obciążone stosuje się stopy cynku, np. Z-105, Z-284.

Odporne na korozję i o wysokiej wytrzymałości zmęczeniowej są stopy aluminiowe z miedzią, niklem i krzemem, które odznaczają się nieco gorszymi właściwościami ciernymi od poprzednio wymienionych. Duża rozszerzalność cieplna tych materiałów może spowodować zmianę luzów i powstanie naprężeń wewnętrznych.

Panewki stalowe stosuje się raczej rzadko w łożyskach mocno obciążonych przy niedużych prędkościach obrotowych. Czop i panewka muszą być utwardzane oraz dokładnie i gładko wykonane. Łatwo o zatarcie takiego łożyska.

W specjalnych przypadkach stosowane są panewki wielowarstwowe, np. panewki stalowe, pokryte warstwą srebra, która z kolei pokryta jest bardzo cienką warstwą ołowiu z dodatkiem sodu. Łożyska takie są dobierane drogą prób do warunków pracy konkretnej maszyny.

W łożyskach, w których stale smarowanie jest utrudnione lub chcemy go uniknąć, stosować można panewki porowate nasycone olejem. Olej podczas pracy łożyska przy rozgrzewaniu wypływa na powierzchnię. Panewka nasycona utrzymuje smar przez dłuższy czas. Panewki spiekane wykonuje się z proszków metali, stosuje się najczęściej żelazo, rzadziej brąz. Z proszku żelaza o grubości ziaren w granicach 0,06-0,3 mm tłoczy się tulejki łożyskowe, po czym spieka się w temperaturze 1323-^1473 K (1050 >+■ 1200°C). Porowatość, czyli stosunek objętości porów do pełnej objętości tulejki, wynosi 20-?• 30%.

Obok materiałów metalowych stosowane są także materiały niemetalowe Stołuje się różne rodzaje mas plastycznych, a więc żywice fenolowe, poliamidy, teflon i inne. Masy plastyczne używa się do łożysk niezbyt obciążonych i prty niedużych prędkościach. Łożyska te nie zacierają się. Wadą podstawową jest słabe przewodnictwo cieplne, poza tym duża rozszerzalno*. Stosowane są także nuycone fenolem łożyska porowate. Panewki wylronąjc stę ze specjalnych twardych gatunków drewna (gwajak. dąb) lub z drewna utwardzonego sztuczną żywicą. Wykonuje się także panewki drewniune porowate. Na ogól panewki drewtuan* tą smarowane wodą. Przy niedużych obcią/enuch stosuje »<c na panewki gumę smarowaną wodą. Cuma tłumi drgania i w-sirząsy Słabo odprowadzę <kpk>.