P1050768

BiWmOOKARA ZMIENNOPRĄDOWA 359

rysunku 5.35 jest przedstawiony polarogram zmiennoprądowy prostokątny, wykonany techniką klasyczną (krzywa /) i techniką tast (krzywa 2).

5.5. Polarografia zmiennoprądowa

W polarografu zmiennoprądowej elektrodę wskaźnikową (KER) polaryzuje się stałym napięciem wzrastającym liniowo, które jest modulowane napięciem zmiennym o stałej amplitudzie i częstotliwości. Napięcie zmienne ma określony przebieg sinusoidalny, prostokątny, trójkątny, piłokształtny lub inny. W zależności od przebiegu napięcia zmiennego dzieli się polarografię zmiennoprądową. Największe rozpowszechnienie zyskała polarografia zmiennoprądowa sinusoidalna i prostokątna.

55.1. Polarografia zmiennoprądowa sinusoidalna Geneza polarografii zmiennoprądowej

Spośród polarograficznych metod zmiennoprądowych najstarsza jest sinusoidalna polarografia zmiennoprądowa. Dlatego nazywana ona jest klasyczną polarografią zmiennoprądową lub polarografią zmiennoprądową. Jest ona najprostszą, ale jednocześnie najmniej doskonałą, polarograficzną metodą zmiennoprądową. Przyczyną powstania polarografii zmiennoprądowej były badania z zakresu chemii fizycznej, a nie analitycznej. Badanie mechanizmu procesów elektrodowych wymagało odpowiedniej ich szybkości. Ogólny wzór wyrażający zależność prądu maksymalnego od szybkości transportu depolaryzatora jest następujący:

'mu « nFAcv    (5.36)

idzie:    — rejestrowany prąd maksymalny; n — liczba elektronów

biorących udział w reakcji; A — powierzchnia elektrody; c — stężenie depolaryzatora; v — prędkość transportu depolaryzatora do elektrody.

Z równania (5.36) wynika, że dla tego samego stężenia depolary-zatora obserwuje się tym większe prądy, im większa jest prędkość < bansportu (depolaryzatora v. Prędkość transportu depolaryzatora do ®lektrody wyraża wzór