Skan2

Promieniowanie rentgenowskie obejmuje w przybliżeniu przedział fal o długości ^v od 0,0001 do około 50 nm. Długofalowa cześć widma zachodzi nawet na nadfiolet i iest ona mało użyteczna diagnostyce i terapii. Dlatego eliminuje się te cześć widma, ustawiając na drodzcwiązki promieniowania X filtry - płytki z metali lekkich (aluminium, miedź). Zmiany w widmie ciągłym promieniowania rentgenowskiego po przejściu przez płytki aluminiowe o różnej grubości pokazano na ryc. 24.7.

Po przejściu wiązki promieniowania rentgenowskiego przez filtry jest ona bardziej jednorodna energetycznie, ale kosztem znacznego zmniejszenia natężenia promieniowania.

24.1.1.3. Osłabianie promieniowania rentgenowskiego

Natężenie /₀ wiązki promieniowania rentgenowskiego maleje w miarę wnikania w głąb środowiska (tkanki) zgodnie z prawem Lamberta, które wyraża się wzorem:

/ = 7₀ • e"*'    (24.10)

gdzie: /₀ - natężenie monocncrgctycznej wiązki promieniowania padającego, I - natężenie wiązki promieniowania po przejściu przez absorbent, d - grubość jednorodnej warstwy absorbentu. p - liniowy współczynnik osłabiania, c - podstawa logarytmu naturalnego (e = 2,718281).    i

Ryc. 24.8. Podczas przejścia przez warstwę absorbenta natężenie promieniowania maleje wykładniczo.

Zmniejszenie natężenia jest spowodowane oddziaływaniem fotonów wiązki promieniowania z materią w wyniku: a) - zjawiska fotoelektrycznego, b) - zjawiska Comptona, c) - tworzenia par elektron-pozyton.

W zjawisku fotoelektrycznym i tworzenia par elektron-pozyton foton traci cała swoją energię i przestaje istnieć, a w zjawisku Comptona ulega rozproszeniu tracąc część swojej energii. Liczba fotonów w wiązce zmniejsza się, przez co natężenie promieniowania maleje (szczegółowy opis wymienionych zjawisk jest zawarty