Wow!1406

Markery

Theau relations t centrifugal summing u author sees of the rela movcment peculiarity

Są w niewielu wierszach, acz pełnią tam ważną, właśnie urealniającą, nie tylko estetyczną rolę. Na przykład: „wahadło to czas / tik - tik - tik -mówi filozof (Uprawa filozofii, Sś), albo glu - glu / - no więc sądzisz / że dobre zrobiłem / -ga - go - gi / cieszę się że się zgadzamy - ma -a (Głos wewnętrzny, Sp)

III. PODSUMOWANIE

Poetyka faktu odgrywa u Herberta jako tendencja rolę struktury odśrodkowej⁴⁴ w opozycji do struktury dośrodkowej, jaką stanowi klasycyzm. Tworzą one wspólnie strukturę stylu⁴⁵ indywidualnego Herberta. Nazwijmy go może poezją kultur (klasyczna+masowa⁴⁶) w opozycji do pojęcia poezji kulturowej, czyli jednorodnej klasycyzującej. Tę propozycję można traktować jako tekstualizację⁴⁷. Chciałbym jednak odciąć się od dekonstruktywistycznego rozumienia tekstualności (np. czytanie wbrew tekstowi) - jako że moja koncepcja zdaje się mieć racjonalne, empiryczne uzasadnienie w tekście.

⁴⁴    Pojęcie odśrodkowości zaczerpnąłem od Stankiewicza (dz. cyt), który odśrodkową nazywa tę poezję współczesną, która rozbija tradycyjne elementy „zamknięte", poprzez lutne zestawianie części, wielowymiarowy otwarty charakter, załamanie tradycyjnej formy itp.

⁴⁵    Pojęcie stylu rozumiem tu tak jak Stanisław Balbus (Między stylami, Kraków 1993, s. 16): „każdy koherentny, funkcjonalny, mający kwalifikacje semiotyczne zespół środków artystycznych pozwalający na obszarach historii literatury ujmować się jako względnie wyodrębnialny, do kogoś lub gdzieś ‘przynależny’ system (język); może to być na przykład poetyka danego twórcy, grupy poetyckiej, kierunku, prądu, okresu; może to być także określona forma artystyczna (np. gatunek) w jakimś skonkretyzowanym historycznie wariancie”.

|| Jest to analogiczne do tego, co Balbus nazywa bicentrycznością czy policen-trycznością stylu (dz. cyt,).

⁴⁷ Intertekstualność (realne, empiryczne reprezentacje, innotekstowe na obszarach danego tekstu) i hipertekstualność (różne związki pomiędzy konkretnymi tekstami, hipotekstem i hipertekstem). Por. Balbus, dz. cyt., rozdz. „Zagadnienia intertekstualności w ujęciach semiotyki i poststrukturalistów”.