zalożenia1

Zalożenia reformy

Zalożenia reformy

kie sprawdzić, kwadratu, czy b natomiast -B!U w wyniku iej rozwiniętą Pomimo to łowiące jakby fcć stawianych Ipunkt widze-Bs wchodzi do B8}. str. 156). K cele ogólne k czego ma się Ben te konkret-

.wyuczenie " »ci, jako na właściwie w stosunku to nieod-iwienie to lia jego tli. Można , można v zadanie i w jakim ęintelektu-je uzbroiło iroces. a nic ontrolować ue zwrotne :ę dziecka, r. "Charak-lfStv umie-b wersjach troku 1975 pca wersja

matematyki

znego

■układniej

nauczania stopniowo więc cyk] rżenie na do dalszej

nauki. Matematyka jest potężnym czynnikiem kształtowania osobowości człowieka, toteż nauczanie tego przedmiotu musi uwzględniać m. in. potrzebę zaspokajania ciekawości i zdobywania wiedzy przez dziecko.

2.    Rozpatrywane w szkole abstrakcyjne problemy matematyczne powinny być inspirowane i motywowane konkretnymi zagadnieniami interesującymi uczniów. Powinniśmy uczyć z jednej strony konstruowania abstrakcyjnych modeli matematycznych odpowiadających sytuacjom praktycznym, a z drugiej strony - dostrzegania praktycznych zastosowań rozważań abstrakcyjnych. Związek matematyki z życiem winien być obustronny.

3.    Przy wyborze treści nauczania powinniśmy myśleć nie tyle o potrzebach dzisiejszych, ile o tych, które zaistnieją wówczas, gdy uczniowie objęci dziś reformą osiągną pełnię swych możliwości życiowych, a więc o potrzebach społeczeństwa w wieku XXI.

4.    Ze względu na ogromnie szybkie i coraz bardziej wzrastające tempo zmian otaczającego nas świata, w nauczaniu matematyki należy kłaść szczególny nacisk na przygotowanie ucznia do analizowania nowych dla niego sytuacji ; szybkiego przystosowywania się do nich.

5.    Należy dążyć do tego, aby na lekcjach matematyki uczniowie jak najwięcej pracowali samodzielnie i podejmując próby rozwiązania interesujących problemów sami dochodzili do pojęć matematycznych. Nauczyciel powinien im w tym pomagać, a nie ograniczać się do podsuwania gotowych rozwiązań. Radość ?. samodzielnego rozwiązania problemu, choćby drobnego, jest niezmiernie ważnym czynnikiem wychowawczym.

Unikać należy sytuacji, w których uczeń powtarza jedynie słowa nauczyciela. W żadnym wypadku nie wolno dopuszczać do uczenia się matematyki na pamięć bez zrozumienia.

6.    Nauczanie musi być prowadzone tak, aby stopniowo tworzyć w umyśle ■ ucznia całościowy, strukturalny i trwały obraz matematyki. Nie wolno przerabiać żadnych tematów w izolacji od innych. Należy wykorzystywać możliwości intelektualne dziecka związane z myśleniem intuicyjnym, jednakże już przy wstępnym wprowadzaniu pewnych pojęć powinno się brać pod uwagę ostateczny kształt, jaki będzie się nadawało tym pojęciom, i zgodnie z tym trzeba je odpowiednio ukierunkowywać. Nie wolno uczyć niczego, co miałoby kiedyś być odwoływane lub zmieniane jako niesłuszne. Treści nauczania powinny być przerabiane w układzie spiralnym, każdy ponowny powrót do danego tematu należy traktować nie jako proste powtórzenie i przypomnienie, lecz zarazem iako pogłębienie i rozszerzen ie materiału oraz powiązanie go z innymi, poznanymi w międzyczasie zagadnieniami.

7.    Program nauczania powinien być traktowany elastycznie, a metody nauczania trzeba dostosowywać do indywidualnych możliwości uczniów. Szczególnie ważne jest nauczanie wielopoziomowe; preferować należy' zadania sformułowane tak, aby każdy uczeń mógł na swoim poziomie rozwiązać przynajmniej część problemu.

8.    Troska o ucznia słabego i wysiłek, by przyjść mu z pomocą, nie może wiązać się z zaniedbywaniem uczniów zdolniejszych, z puszczeniem ich „samopas”, bo „i tak sobie dadzą radę”; w dotychczasowej praktyce szkolnej wyrównywanie poziomu uczniów odbywało się niestety na ogól kosztem zdolniejszych, którym rygorystyczne przestrzeganie programu - obliczonego na średniego ucznia -często uniemożliwiało właściwy rozwój. Trzeba pamiętać o tym, że od owych 10 lub 20 procent najzdolniejszych dzieci zależeć będzie nie tylko naukowa, ale