Zasady lecznictwa�rmatologicznego (1)

Zasady lecznictwa dermatologicznego

Prof. dr hab. med. Jadwiga Bogdaszewska-Czabanowska

Leczenie chorób skóry składa się z leczenia ogólnego i miejscowego, rzadko - wyłącznie z miejscowego. Najlepiej, aby prowadził je dermatolog. Tylko w ograniczonym zakresie i przez bardzo krótki czas sam pacjent może stosować wybrane leki miejscowe.

Podstawowe zasady takiej terapii to:

•    im ostrzejszy stan zapalny, tym mniejsze stężenie leków,

•    w ostrym stanie zapalnym najlepiej działają okłady lub przymoczki,

•    na zmiany sączące nie należy stosować maści ani pudrów suchych czy płynnych,

•    pudru płymiego nie należy stosować na okolice owłosione (zlepia włosy, trudno się zmywa),

•    leki zewnętrznie stosowane mogą się wchłaniać, powodując ogólne zatrucia (zwłaszcza u dzieci),

•    przed stosowaniem leczenia miejscowego skóra musi być obmyta wodą z mydłem (bez nadmiernego tarcia), a stosowane uprzednio leki miejscowe muszą być usunięte przez zmycie skóry płynną parafiną lub benzyną (ostrożnie z ogniem), wskazane jest obcięcie płatków naskórka czy pękniętych pęcherzy, a także włosów zlepionych wydzieliną, nożyczkami przetartymi spirytusem.

Do leczenia miejscowego stosuje się:

Przymoczki. Wykonuje się je przez przyłożenie bezpośrednio na skórę kilkakrotnie złożonej gazy zanurzonej w roztworach leków, o temperaturze pokojowej i lekko odciśniętej. Przymoczki należy nawilżać co 5-6 minut. W warunkach domowych można użyć do wykonania przymoczek naparu z rumianku, esencji herbacianej lub 1-2% kwasu bornego. Lekarz może zlecić inne, silniej działające roztwory. Przymoczki stosuje się w ostrych stanach zapalnych skóry bez cech zakażenia.

Okłady. Przed ich wykonaniem najlepiej przygotować gazę, na niej kładziemy warstwę waty, następnie przykrywamy ją drugą połową gazy. Tak przygotowaną „kołderkę" moczymy w miseczce z roztworem leku, nieco wyciskamy i kładziemy na skórę. Na wierzchu przykrywamy ją cienką folią, w której przedtem nożyczkami należy zrobić kilkanaście dziurek. Folię przytrzymujemy opaską gazową czasem na folię daje się jeszcze warstwę suchej waty.

Wskazaniem do okładów są zmiany zapalne, często sączące oraz owrzodzenia wymagające oczyszczenia z wydzieliny czy tkanek martwiczych.

Zasypki (pudry). Mogą być obojętne (talk, tlenek cynku) lub lecznicze zawierające poza obojętnym podłożem jakiś lek, np. sulfonamid (zasypka pabiamidowa). Chętnie stosowane są w fałdach ciała, jednak nie na miejsca sączące.