Zbiornik ciśnieniowy spawany
0

12

W skład nowoczesnego urządzenia kotłowego wchodzą następujące główne elementy:

1.    Parownik, zbudowany w postaci jednego lub kilku cylindrycznych naczyń stalowych, zwanych walczakami. W parowniku tworzy się para wodna nasycona.

2.    Palenisko, którego zadaniem jest możliwie zupełne spalanie doprowadzonego paliwa z udziałem powietrza jednocześnie doprowadzanego do paleniska.

3.    Przegrzewacze pary i podgrzewacze wody i powietrza.

Z paleniskiem związane są:

-    urządzenie zasilające palenisko paliwem,

-    ruszt, na którym leży spalane paliwo stałe,

-    palniki do spalania paliwa ciekłego, gruzowego lub pyłowego,

-    urządzenie doprowadzające powietrze potrzebne do spalania,

-    komora paleniskowa, wewnątrz której następuje spalanie części lotnych oraz paliw ciekłych, gazowych i pyłowych,

-    urządzenie do usuwania popiołu i żużla,

-    urządzenie do obsługi i czyszczenia paleniska,

-    obudowa paleniska kotła i kanałów spalinowych,

-    izolacja cieplna.

Oprócz wymienionych elementów urządzenia kotłowego w skład jego wchodzą również inne urządzenia pomocnicze potrzebne do pracy kotła, jak urządzenie do wytwarzania ciągu, do zasilania kotła wodą i paliwem, do oczyszczania wody zasilającej i spalin, osprzęt, armatura, aparatura kontrolno-pomiarowa (automatyka). Parametry techniczne:

Podstawowymi wielkościami, które charakteryzują każde urządzenie kotłowe, są:

-    wydajność kotła,

-    ciśnienie i temperatura pary,

-    natężenie powierzchni ogrzewalnej,

-    sprawność kotła.

Wydajnością kotła nazywamy ilość pary wytworzonej w ciągu godziny. Wydajność kotła oznaczamy literą D, wyrażamy w kg/h lub t/h i mierzymy za pomocą paromierza (przepływomierza). Zawiera się ona w szerokich granicach od kilkudziesięciu kg/h w bardzo małych kotłach, do ok. 3000 t/h w kotłach największych. Ciśnienie p pary może zawierać się również w szerokich granicach: od 0,05 MPa nadciśnienia w małych kotłach centralnego ogrzewania, aż do 35,0 MPa w wysokoprężnych kotłach specjalnych. Temperatura t pary sięga od niewiele ponad 100°C aż do 55(K700°C dla pary wysoko przegrzanej.

Powierzchnią ogrzewalną kotła nazywamy powierzchnię ścian kotła z jednej strony ogrzewaną spalinami, a z drugiej strony omywaną wodą. Powierzchnię tę mierzy się po stronie spalin, oznacza literą H [m²]. Powierzchni ścian podgrzewaczy i przegrzewaczy nie zalicza się do powierzchni ogrzewalnej kotła. Natężenie powierzchni ogrzewalnej (D/H) jest to stosunek wydajności kotła do jego po-