zyto

Żyto kwitnie - St. Szuchowa, H. Zdzitowiecka

Ewunia i Jaś idą miedzą wśród pól żyta i pszenicy. Zbierają polne kwiaty. Z niskiej jeszcze, zielonej pszenicy wystrzela tu i tam czerwony mak. Szafirowe bławatki kryją się między wysokimi źdźbłami żyta. Mało ich na polu w tym roku. Czyste było ziarno do siewu, będzie go więcej w kłosach.

Szust! - Wyskoczyło coś nagle spod samych nóg Jasia, aż się przewrócił ze strachu.

-    Co to - to - to ? - zdziwił się.

-    Dobry jęczmień na kaszę! Dobry jęczmień na kaszę - zaszczekał mu w odpowiedzi Kurta.

-    Nie ma jak pszenica - zapiał kogut machając skrzydłami.

Wreszcie pod koniec żniw zjawiły się wozy ze zbożem, które nie miało

takich kłosów jak żyto, pszenica czy jęczmień, tylko rozchwiane wiechy i wąskie, nieduże ziarna ukryte w łuskach.

Nieufnie spoglądał na nie kogut, ale widząc jak konie wyciągały całe pęki zboża, kiedy tylko zdołały dosięgnąć snopa, i smakowicie chrupały ziarno wraz ze słomą, spróbował i on tego końskiego przysmaku.

Dziobnął raz i drugi.

-    Dobre! Tu-tu - tu...

Zleciały się kury na kogucie wołanie i dalej dziobać nowe ziarno.

-    Dobry smak! Dobry smak! - gdakały.

-    Dobry owies... dobry owies...- przytakiwały im konie kiwając głowami.