006

na urażone miejsce można zastosować okład z zimnej wody lub z lodu.

Leczenie złamania:

Dalsze nasady kości przedramienia to okolica, która zrasta się szybko, jednak mięśnie przedramienia mają tendencję do przemieszczania odłamów. Najczęstszy, wyprostny typ złamania z reguły poddaje się leczeniu polegającym na prawidłowym ustawieniu odłamów i unieruchomieniu przy użyciu gipsu. Niekiedy opatrunek gipsowy sięga od śródręcza aż pod pachę. Niestabilny charakter złamania sprawia, że po nastawieniu trzeba często poddawać się kontrolnym badaniom radiologicznym. Okres unieruchomienia gipsowego w przypadku złamania dalszych nasad kości przedramienia wynosi 4 do 6 tygodni. Niektóre przypadki szczególnie niestabilnych złamań należy operować.

Co powinniśmy wiedzieć o opiece na chorym w czasie leczenia.

Pamiętajmy, leczenie złamań jest wiąże się z długotrwałym leżeniem i powoduje niebezpieczne komplikacje dla zdrowia:

Przebywanie w pozycji leżącej jest bardzo niekorzystne dla osoby w podeszłym wieku.

Dochodzi do szybkiego zmniejszenia się rezerw wydolnościowych krążenia i oddychania. Płytki oddech i niedobór ruchu sprawia, że w płucach dochodzi do powstania ognisk niedodmy - obszarów nie wentylowanych. Upośledzenie odruchu kaszlowego wpływa n wzrost ilości wydzieliny śluzowej zalegającej w drogach oddechowych. Wszystkie te stany zwiększają ryzyko zapaleń płuc.

Jak zapobiegać zapaleniom płuc?

Każdy chory, nawet zmuszony do przebywania w łóżku nie powinien zbyt długo przebywać w jednej pozycji. Osoby starsze powinny być parokrotnie w ciągu dnia sadzane. Należy wtedy stosować nacieranie pleców spirytusem i energiczne oklepywanie. Ten prosty zabieg pozwala uruchomić zalegającą w oskrzelach wydzielinę i dopomóc w odkrztuszaniu. Istotne są również ćwiczenia oddechowe. Polegają one między innymi na wzmacnianiu przepony i mięśni tułowia odpowiedzialnych za ruchy oddechowe. Najprostsze ćwiczenie polega na dmuchaniu przeciw oporowi. Wręczamy choremu elastyczną rurkę, której drugi koniec zanurzony jest w wysokiej butelce z wodą. Polecamy dmuchać w ten sposób, by przez rurkę w butelce wydobywały się pęcherzyki powietrza. Wydech w tych warunkach wymaga pokonana oporów małej średnicy rurki oraz ciśnieniem wody w butli. Umiarkowany wzrost ciśnienia w drogach oddechowych rozedmie pęcherzyki płucne, które na skutek płytkiego oddychania nie były dostatecznie wentylowane. Ćwiczenia oddechowe uruchamiające przeponę i dodatkowe mięśnie oddechowych wymagają układania chorego w specjalnych pozycjach i zazwyczaj możliwe są przy współpracy fizjoterapeuty lub przyuczonej osoby.

Do najgroźniejszych powikłań długotrwałego unieruchomienia należą komplikacje zakrzepowo-zatorowe.

Zwolnienie przepływu krwi towarzyszące leżeniu stwarza warunki sprzyjające powstawaniu tak zwanych skrzeplin żylnych. Nieruchoma krew zamienia się w galaretowata substancję przywierającą do ściany żylnej.

Najgroźniejsze skrzepliny powstają w żyle podkolanowej. W zapobieganiu powikłaniom zatorowym ważną rolę odgrywają leki przeciwkrzepliwe z grupy heparyn drobnocząsteczkowych. Leki takie stosuje się w postacie zastrzyków podskórnych, które chory może podawać sobie sam.

Długotrwałe unieruchomienie sprzyja występowaniu infekcji dróg moczowych,

które mogą pogorszyć ogólną wydolność organizmu chorego, być przyczyną gorączki czy zwiększyć zagrożenie zapaleniem płuc czy zakażeniami operowanej okolicy.

• Odleżyny to zmiany powstające wskutek miejscowego niedokrwienia skóry poprzez długotrwały ucisk. Pamiętajmy, że są one zwykle wynikiem zaniedbań pielęgnacyjnych.

Ryzyko wystąpienia odleżyn wybitnie wzrasta u osób nieprzytomnych, nie współpracujących w leczeniu, obarczonych niewydolnością krążenia, niedokrwistością, infekcjami oraz leżących w wilgotnej pościeli. Odleżyny powstają szybko, jednak ich gojenie trwa bardzo długo i jest dużym dyskomfortem dla chorego i osób sprawujących opiekę.

Uwaga! Pamiętajmy, że przedłużone trzymanie poszkodowanej osoby w łóżku z nadzieją, że samoistnie dojdzie do poprawy może utrudnić lub udaremnić prawidłowe leczenie i naraża chorego na niebezpieczne powikłania mogące prowadzić nawet do śmierci.