34 (41)

ELEMELEK MĄKĘ MIELE

Ma wróbelek Elemelek w okolicy krewnych wiele. Przyszedł kuzyn Wiercipięcik raz w sobotę i zachęcił, aby się do młyna udać. Opowiadał istne cuda o tym, jak się ziarno miele. Więc usłuchał Elemelek i pod pachę wziął kuzyna, by wyruszyć w stronę młyna.

Po godzinie są już w młynie. Mile w młynie życie płynie! Tu coś stuka, tam coś zgrzyta, trzęsą się rytmicznie sita, zajmujące są szalenie także młyńskie dwa kamienie lub naczynie, aż po wręby wypełnione przez otręby.

Gdy podsuniesz się pod wialnię, to z tej wialni, naturalnie, pryśnie ziarnko razem z plewą, a ty chapsniesz je na lewo. Jeśli zwiedzić chcesz kaszarnię, także się coś z ziemi zgarnie. A czasami, gdy pan młynarz rozwiązywać wór zaczyna, spadnie krągłych ziaren tuzin prościuteńko do twej buzi, czyli raczej wprost do dzioba.

— Ach, jak mi się to podoba! — Elemelek rzekł radośnie. — Tu po prostu serce rośnie! Będę zapas miał w żołądku chyba do przyszłego piątku?

Stracił miarę Elemelek: ON tu pan, ON mąkę miele! Przestał bać się, krąży wkoło, ćwierka głośno i wesoło, skrzydłem trzepie w mącz-

37