609

-ny, wiz-u-al-ny). W pozycji trzeciego intermorfu (I₃) pojawiają się pojedyncze jednostki, np. -ar-, -al-, -ic, -t- (solid-ar-yst-ycz-ny, neutr-al-ist-ycz-ny, or-gan-ic-yst-ycz-ny, nomo-t-et-ycz-ny).

(2) Intermorfy wydzielane w pozycji I|

Stanowią one najliczniejszą grupę. Ze względu na lewostronną Walencję wyróżnia się tu kilka klas jednostek:

1.    Intermorfy występujące po podstawach rzeczownikowych (większość segmentów wydzielonych w tej pozycji), z których najproduktywniejsze to -ow-, -an-, -ar-, -al-, -icz- (por. wyżej); do rzadkich lub wręcz izolowanych należą: -«-, -el-, -er-, -es- (blot-n-isty, śmiert-el-ny, brat-er-ski, ciel-es-ny);

2.    Intermorfy występujące po podstawach przymiotnikowych: częstsze -eń-, -ut-, -uch- (mal-eń-ki, mal-ut-ki, mal-uch-ny) oraz rzadkie -as- (grub-aś-ny), -ow- (smarkat-ow-aty), -k- (zielon-k-awy):

3.    Intermorfy występujące po podstawach czasownikowych: częstsze -al-(osiąg-al-ny), rzadkie -el-, -1-, -I-, -eb- (czyt-el-ny, gni-l-ny, pi-t-ny, ćwicz-eb-ny)-,

4.    Po podstawach liczebnikowych może wystąpić tylko -or- (jedn-or-aki);

5.    Po podstawach przysłówkowych regularnie występuje -ej- (jutrz-ej-szy)\ -ecz- jest izolowane (tam-ecz-ny);

6.    Po podstawach związanych i izolowanych wydzielane są jednostki, dla których jest właściwa łączliwość z podstawami wyżej wymienionych grup (-al-: unik-al-ny, -I-: wraż-l-iwy, -yjnord-yj-ski, -ocz-: przezr-ocz-ysty, -en-: damasc--eń-ski, -ej-: eliz-ej-ski itp.).

Intermorfy najczęściej pojawiają się bezpośrednio po rdzeniu. Jedynie niektóre mogą wystąpić po podstawach derywowanych sufiksalnie. Szczególną produktywność w tym względzie wykazuje segment -ow-, np. ojcz-ym-ow-ski, fasz-yst-ow-ski, liz-us-ow-ski, smak-osz-ow-ski, król-ew-icz-ow-ski, rab-usi-ow-ski, ucz-ni-ow-ski, laz-ik-ow-ski, pętl-ic-ow-aty, szy-dł-ow-aty, smak-osz-ow-aty. Z intermorfów wydzielanych w strukturach czasownikowych tylko segment -al-łączy się z podstawami derywowanymi sufiksalnie (pozna-w-al-ny, zastęp-ow--al-ny, przewid-yw-al-ny). Intermorfy występujące w przymiotnikach odprzymiot-nikowych z równą aktywnością łączą się z podstawami równymi rdzeniowi i rozbudowanymi w części pordzennej.

Ze względu na prawostronną Walencję intermorfy I, dzielą się na dwie grupy:

1.    Intermorfy występujące w stałych związkach z określonym sufiksem przymiotnikowym (większość segmentów);

2.    Intermorfy o Walencji szerszej (po dwa sufiksy przyłączają na przykład -en-, -er-, -al-, -yj-: piś-mi-en-ny, miśni-eń-ski; filut-er-ny, brat-er-ski', osiąg-al-ny, guzdr-al-ski; ascens-yj-ny, kanad-yj-ski, trzy sufiksy przyłącza -1-: gni-l-ny, chod-l-iwy, chuder-l-awy, cztery zaś -ow-: gust-ow-ny, ojc-ow-ski,jablk-ow-ity, ciast-ow-aty).

Wystąpienie intermorfów o większej frekwencji uwarunkowane jest najczęściej przez sufiks (-ow-, -al-). Intermorfy spółgłoskowe -t-, -ł- implikowane są przez podstawy o wygłosie samogłoskowym. Również przez podstawę determinowane są intermorfy izolowane.

609