90

cm/' a P V

oia/^ŁT jvjłL i MimOf\r swcńC bur\

2FP5lKSQj-ł

B \C4

lr'T (\ rc~ I

ł \ ł. ^./ I V^r J

ZcS

Góry Izerskie !eża_c w Sudetach Zachodnich. Razem z Pogórzem izerskim tworzą tzw. blok izerski, stanowiący północną osłonę masywu granitowego Karkonoszy. Biok izerski niemal w całości zbudowany jest ze skał metamorficznych. Większość z nich stanowią utwory polimefamorficzne. Od południa i południowego wschodu graniczy on z intruzją granitów rkor.oszy, od północy kontaktuje z jednostką kaczawską, od oddzielony jest uskokiem śródsudeckim, natomiast ku achodowi stopniowo przechodzi w masyw łużycki. Blok Izerski dzieli się na szereg jednostek tektonicznych, znacznie różniących się charakterem występujących w nich skał. Największe z nich -jednostka Świeradowa Zdroju oraz jednostka Leśnej -zbudowane sa w przewadze z anejsów. aranitoanejsów i

C    I    W    J    ¹    V/    V/    J>

granitów izerskich. Rozgranicza je pasmo łupkowe Starej Kamienicy. Nieco mniejsze takie pasmo, niemal całkowicie zbudowane z hornfelsów, występuje w południowej części bloku izerskiego, rozciągając się wzdłuż kontaktu z intruzją Karkonoszy. Niewielkie pasma, reprezentowane przez łupki lyszczykowe, tworzą też wkładki w obrębie gnejsowo-granitowej

i rl i*'!o H ^r\ I ^ i

jL.U«l >VZOU\l UV/OI i v_< j .

Do najszerzej rozprzestrzenionych utworów bloku izerskiego należą różne odmiany gnejsów: warstewkowe, laminowane,

t

oczkowe, soczewkowe i smużyste oraz ich różne wzajemne kombinacje. Powyższą grupę skał uzupełniają granitognejsy, stanowiące utwory przejściowe pomiędzy gnejsami i granitami. Gnejsy izerskie odznaczają^ się bardzo różną genezą,Większość z nich powstała wskutek przeobrażenia kiastycznych skał osadowych (paragnejsy), w warunkach ciśnień i temperatur