CCF20070307002

40

i

~K~

Rys. 8. Schemat obciążenia beleczki

Badanie polega na wyjęciu beleczek z wody, powierzchniowym osuszeniu, _;j kolejnym umieszczeniu ich na podporach aparatu (tak, aby powierzchnia wyrów- J nywana ustawiona była pionowo), zawieszeniu naczynia na ramieniu dźwigni fj i otwarciu dopływu śrutu. Równomierny strumień śrutu obciąża stopniowo belecz-kę aż do jej złamania. Z chwilą złamania beleczki naczynie ze śrutem (o łącznym J ciężarze P) spada i zamyka dalszy dopływ śrutu.

Wytrzymałość na zginanie oblicza się według wzoru:

1,5 F, I ' ó⁵

[MPa]

(31)

gdzie: Rj - wytrzymałość na zginanie [MPa},

b - długość boczna przekroju beleczki [mm],

F_t - obciążenie łamiące na środku beleczki [N],

/ - odległość między podporami flOOmtn).

2.2.2.5. Badanie wytrzymałości na ściskanie (/?„)

Badanie to wykonuje się na prasie hydraulicznej na połówkach beleczek złamanych wcześniej w aparacie Michaelisa (w pozycji jak przy badaniu wytrzymałości na zginanie). Wynik oblicza się jako iloraz siły niszczącej próbkę (F_t), odczytanej z manometru prasy (W) i powierzchni próbki A (mm²):

R_c=^- [MPa]    (32)

Ponieważ beleczki podczas badania wytrzymałości na zginanie łamią się nierówno (tys. 9), problemem jest sposób dokładnego określenia powierzchni próbki A.

Aby uniknąć każdorazowego pomiaru (pomijając aspekt jego niedokładności, spowodowanej nierównymi krawędziami przełomu), stosować należy wkładkę do prasy o stałej powierzchni docisku równej 1600 mm² (rys. 10).

Podczas badania połówkę beleczki umieszcza się na płytce dociskowej (40x40 mm) tak, aby wystawała z każdej strony, i obciąża siłą ściskającą F, aż do zniszczenia próbki.