CCF20130224000

//7 b pfjjpLJJJisjji}'j

li-jj.jjia jj ujjdu Jj/jjj ^jjjujjhtiJ JJ

Trybu przypuszczającego Konjunktiy II używamy, gdy wyrażamy przypuszczenia, marzenia lub życzenia. Nasze rozważania mogą odnosić się do przeszłości lub do teraźniejszości. W zależności od tego, czy dotyczą one przeszłości czy teraźniejszości, wybieramy odpowiednią formę gramatyczną.

Jaka jest różnica między formami Konjunktiv II odnoszącymi się do przeszłości a odnoszącymi się do teraźniejszości?

Konjunktiy II

Konjunktiy II (teraźniejszość) (lub/i wurde-Form)

Konjunktiy II (przeszłość) Przeanalizuj opisane sytuacje:

	Nach einer Prufung	In einem Skilager
Sytuacja faktyczna	Ich habe die Prufung nicht bestan-den. Ich bin durchgefallen. Nie zdałem egzaminu. Oblałem go.	"Es ist so warm und es schneit nicht. Wir kónnen nicht Ski fahren. Jest tak ciepło i nie pada śnieg. Nie możemy jeździć na nartach.
Rozważania	Wenn ich mehr gelernt hatte, ware ich in der Prufung nicht durchgefallen. Gdybym się więcej uczył, nie oblałbym egzaminu.	Wenn es endlich kalt ware, und schneien wiirde, dann kónnten wir Ski fahren. Gdyby wreszcie było zimno i padałby śnieg, moglibyśmy jeździć na nartach.
Rezultat	Sytuacja i tak niemożliwa do zmiany.	Sytuacja może jeszcze ulec zmianie.
Forma gramatyczna	hatte / ware + Partizip II	ware, hatte... lub wurde-Form

iA

u

&

I*

SUKESES Sytuacje niemożliwe do zmiany (przeszłe, minione) język niemiecki rozróżnia poprzez gramatykę (Konjunktiy II dla teraźniejszości, Konjunktiy II dla przeszłości), a język polski poprzez precyzowanie kontekstu, na przykład okoliczniki czasu.

Gdyby padał śnieg, pojeździłbym na nartach.

Tak sformułowane zdanie może odnosić się zarówno do teraźniejszości, jak i do przeszłości. Dopiero wprowadzenie okoliczników czasu doprecyzuje wypowiedź - jednoznacznie odniesie ją do przeszłości.

Gdyby tydzień temu padał śnieg, pojeździłbym wówczas na nartach.

103