fermenty2

jedności. Zanieczyszczenia te nazywa się PRZEDGONAMI, ponieważ zawsze główne ich ilości wydzielają się w początkowej frakcji.

Inaczej zachowuje się alkohol amylowy. W roztworach alkoholowych o mocy poniżej 55% ilość alkoholu w oparach jest większa niż w destylowanej cieczy, natomiast powyżej tej mocy stosunek jest odwrotny. Ponieważ spirytus rektyfikowany ma wysoką moc, alkohol amylowy będzie przechodził dopiero w końcowej frakcji. Z tego względu zalicza się go do grupy tzw. NIEDOGONÓW.

Jeszcze dokładniej charakteryzuje zanieczyszczenia współczynnik rektyfikacji K.

Jest to stosunek współczynnika lotności badanego składnika do współczynnika lotności alkoholu etylowego K=KZ/Ka.

Jeżeli K=l, to znaczy, że stosunek zanieczyszczeń do ilości alkoholu nie zmienia się, czyli nie otrzymuje się rektyfikatu ani bardziej czystego, ani o większej zawartości zanieczyszczeń niż w cieczy pierwotnej.

Jeżeli stosunek jest większy od 1, to otrzymuje się produkt o większej zawartości

zanieczyszczeń niż płyn poddany rektyfikacji. Zanieczyszczenia, które przeszły do destylatu, mają charakter przedgonów.

Współczynnik rektyfikacji mniejszy od jedności - wtedy destylat jest bardziej czysty niż ciecz poddana rektyfikacji, a zanieczyszczenia mają charakter niedogonów.

Na rysunku XIX-1 przedstawiono w sposób graficzny współczynniki rektyfikacji. Z przebiegu krzywych widać, że współczynnik K dla poszczególnych ubocznych składników w spirytusie przy jednakowym stężeniu alkoholu jest różny. Zmienia się on również w znacznym stopniu w zależności od mocy roztworu alkoholowego, w którym znajduje się dany składnik.

Rys. XIX-1 Zależność współczynnika rektyfikacji od zawartości spirytusu w roztworze