IMG 1410164931207

czynną membrany 678 cnr i skok wrzeciona 25,4 mm. Przy ciśnieniu sterującym 20. . . 100 kPa na membranie dziali sita w granicach 1356... 6780 N. Jeżeli chcemy wykorzystać cały zakres ruchu wrzeciona, zakres naciągu sprężyny powinien być taki jak zakres zmian sił działających na membranę. Współczynnik naciągu sprężyny równy ok. 210 N mm umożliwia spełnienie tych wymagań. Oznacza to również, że siła tarcia równa 210 N spowoduje ok. 1 mm (czyli ok. 4% zakresu) błędu ustawienia wrzeciona. Jeżeli do sterowania tego siłownika użyjemy ciśnienia 40... 200 kPa (0,4___2 kG/ctnP), to równocześnie zasto

sujemy dwukrotnie sztywniejszą sprężynę, o współczynniku naciągu równym ok. 420 N mm. Uzyskamy wówczas dwukrotnie mniejszy błąd ustawienia wrzeciona, przy takiej samej sile tarcia.

Jeżeli natomiast zastosujemy siłownik nr kat. 37-13/6A2 mający tę samą co siłownik nr kat 37-13 powierzchnię membran> i większy o 50% skok wrzeciona, to będziemy musieli zastosować mniej sztywną sprężynę i będziemy mieli przy tej samej wartości siły tarcia większy błąd położenia wrzeciona. Powyższe rozważania dotyczące wpływu sił tarcia można oczywiście rozszerzyć na oddziaływanie innych sił zewnętrznych.

Znaczną poprawę właściwości siłownika można uzyskać przez wyposażenie go w tzw. nastawnik pozycyjny. Schemat nastawnika pozycyjnego i jego połączenia z siłownikiem membranowym przedstawiono na rys. 4.6.

Zmiana ciśnienia sterującego p_9t€r powoduje zmianę ugięcia mieszka sprężystego 1 i zmianę odległości między dyszą 2 i przysłoną 3. To z kolei powoduje zmianę ciśnienia kaskadowego p*. Ciśnienie kaskadowe po wzmocnieniu we wzmacniaczu mocy 4 działa na membranę siłownika 5 powodując przesunięcie trzpienia siłownika. Z trzpieniem siłownika jest połączona dźwignia 6 naciskająca na sprężynę 7.