P1030650

li

TO

75

Co strzegli świętego ci&&,

By się w nim szkódś. nio zst&łd, Przelatując nd wbzo strony,

To dla pewniejszej obrony.

Promienie z niebieskiej mocy Świeciły wo dnie i w nocy:

KJiżdą cząstkę oświecając,

[Świętego] Stanisława rozsławiając.

Jedna ryba palec zjadła,

Na nię świeca z nieba spadła, Rybitwi ją ułowili,

Przy tym wszyscy kanonicy byl.

Ujirzawszy to kanonicy,

Zebrali się tamo wszyscy;

W zięli ciało z poczciwością,

Nieśli jo na Skałkę z radością.

Zrosło sio pospołu ciało,

Bo tak święto Bostwo chciało,

Aby się nic rozdzielało,

By się wszytko oświeciło.

Schowali jo z poczciwością,

Z płaczem i z wielką rddością, Chwaląc Boga wszechmocnego,

Iż nam dał biskupa świętego.

Innocencyjnsz wielebny,

Papież w uczynkach chwalebny, Kazał podnieść ciało jego,

Kazał go mieć za św^riętego.

Miły święty Stanisławie,

Tyś u Boga w wielkiej sławie, Kdcz być łaskaw nd Poldny, Oddal od nas niewierne pogdny.

O męczenniku wielebny,

Z Bogd i z ludzi chwalebny, Wspomoż człowieka grzesznego, Oddal ode wszego złego.

Amen.

POEZJA RELIGIJKO-DYDAKTYCZNA

DIALOG MISTRZA POLIKARPA ZE ŚMIERCIĄ

Bękopis znajdował się w Bibliotece Seminaryjnej w Płocku, sygn. 91; w czasie ostatniej wojny zaginał. Po-ł w latach 1403 — 1465, należał do Mikołaja z Mirzyńca, doktora prawa kanonicznego, płockiego kanonika jała, zmarłego w 1475 r. Kodeks liczył 463 karty i zawierał głównie kazania. Dialog znajdował się na k. 27 2v — dalej, na k. 277—277v, mieścił się inny polski wiersz — Skarga umierającego (zob. s. 277 Chrestomatii). Oba 7 zostały zapisano zapewne w 1463 r., może ręką bratanka Mikołaja z Mirzyńca — Dawida z Mirzyńca, ma-sztuk wyzwolonych, kanonika płockiego. Dialog to najdłuższy znany średniowieczny wiersz polski. Głównym. ;m dla niego był prozaiczny utwór łaciński anonimowego autora — Dialogus magistri Dolycarpi cum morte, ^ały zapewne w XIV w. Nieznany autor polski bardzo swobodnie korzystał jednak z łacińskiej podstawy.

bowiem dziełem literackim o dużoj oryginalności i dużych walorach artystycznych, którymi zna* przewyższa swój łaciński wzorzec. Dialog wyraża idee powszechności śmierci, równości wobec niej wszystkich

ZTf^jr^iMik0.^{m0Ści wartości} dodanych. Jest też satyrą społeczną, która - nic omijając przedsta (Uiiych stanów - wymierzona jest w znacznym stopniu przeciw duchowieństwu. R twór liczy RJb wersów, \