Panorama10

4. Walka karabinkiem

4.1. Pchnięcia i ciosy karabinkiem

Jeżeli żołnierz nie ma możliwoici użycia broni zgodnie z jej przeznaczeniem, wykorzystuje karabinek do zadawonia pchnięć i ciosów. Pchnięcia zadaje się bagnetem (końcom lufy) w okolice głowy, szyi i krocza lub w inne odsłonięte części cioła przeciwnika. Ciosy zodoje się kolbą lub łożem najczęściej w głowę przeciwnika. Ruchy bronią powinny być krótkie i szybkie, bez nadmiernego wychylania tułowia w kierunku ataku. Po wykonaniu obrony (zbiciu, zablokowaniu) należy natychmiast zadać pchnięcie lub cios. W celu uzyskania przewagi należy łączyć pchnięcia i ciosy bronią z kopnięciami.

karabinek, skierowany bagnetem/lufą w przód, porusza się naikrótszą drogą w kierunku celu i iak nojszybcici wraca do porycii wyjściowej po tym samym lorze

-    w czasie pchnięcia broń trzymana jest oburącz, skręcona o 90^c (mogozynkicm w bok, no zewnątrzl

-    ruchy bronią krótkie, mogą być wykonywane z wykrokiem lub w miejscu, w różnych kierunkoch

fot. bl

b) uderzenie kolbą (fot. b, bl):

-    karabinek skierowany kolbą w tyl porusza się najkrótszą drogą w kierunku celu i |ak nojszyboej wraca do pozycji wyjściowej po tym samym tor/e

• w czasie uderzenia broń trzymana jest oburącz, skręcono o 90° (magazynkiem w bok, na zewnątrz)

-    tok wykonywane uderzenie kołbą można zadawać w różnych kierunkoch (np. w bok)

45

rODUfClNtK H110DYC1HY DO PtOGtAMU YfWBK

fot. o

c) uderzenie kolbą poziome po łuku w przód (fot. o-c):

-    dla zwiększenia siły uderzema wykonuje się równoczesny skręt borków, bioder i nóg

-    broń trzymana jest oburącz, skręcono o 90 (mogozynkicm w bok, no zewnątrz)

fot. d    fot. «

-    tok wykonywane uderzenie kolbą możno zadawać w różnych kierunkach |np. w bok) oraz w płaszczyźnie pionowej

d) cięcia bagnetem z góry i na odlew z góry (fot. d, o):

-    cięcia kierujemy na głowę, szyję i ręce napastnika

dla zwiększenia Sity uderzenia wykonuje s>ę równoczesny skręt barków, bioder i nóg

-    tak wykonywane cięcia można zadawać także w płoszayźnie poziomej

e) uderzenie magazynkiem w przód (fot. f-f2):

- jest to dodatkowy, sytuacyjny sposób uderzania korabinkicm, który grozi uszkodzeniem broni i dlatego zoleco się uderzać bronią od strony pokrywy komory zomkowoj

tor I

44

4. Wolka koiobMIt*

NAUCZANIE PCHNIĘĆ I CIOSÓW KARABINKIEM

Nauczanie wszystkich elementów walki karabinkiem przeprowadzamy w następujący sposób:

1.    Z postawy walki w miejscu wykonywanie nauczanych elementów w podstawowym kierunku i płaszczyźnie (np. pchnięcie w przód) w wolnym tempie.

2.    Z postowy jw wykonywanio pchnięcia w przód z poruszoniom się w różnych kierunkach

3.    Z postowy walki w miejscu wykonywanie pchnięć w różnych kierunkach.

4.    Z postowy jw. wykonywanie pchnięć w różnych kierunkach z poruszaniem się.

DOSKONALENIE PCHNIĘĆ I CIOSÓW KARABINKIEM

Wszystkie rodzaje ataków karabinkiem należy doskonalić jednocześnie w formie kombinacji i łącząc jo z kopnięciomi

1.    Kombinacie pchnięć i ciosów karobinkiem na tarczę trzymaną przez wspólćwiczącego z przodu.

2.    Jw. z tarczą trzymaną z różnych kierunków (fot. a-f).

3.    Jw., ale ćwiczący rozpoczyna z zamkniętymi oczami, a sygnałem do rozpoczęcia ćwiczenia jest pchnięcie, uderzenie itp. zodane przez współćwiczącego trzymającego tarczę.

47

H>D*ICINIK H110DYC1HY DO PtOGtAMU YfWBK

4.2. Obrona karabinkiem przed atakiem niebezpiecznym narzędziem

W sytuacji zoskoczenio, gdy żołnierz nie zdążył wykonać techniki wyprzedzającej atak (wystrzelić, pchnąć bagnetem lub kopnąć), wykorzystuje się karabinek do wykonania bloku - wewnętrznego lub zewnętrznego. Są to podstawowe rodzaje obrony przed różnymi formami otoku, w sytuacji zaskoczenia, gdy dystans uniemożliwia wyprzedzenie ataku napostnika. Nieodłącznym elementem tej obrony jest natychmiastowy kontratok przy użyciu kopnięć i karabinka.

o) obrona zewnętrzna (tzw, 360°) karabinkiem (fot. a-b.4.1):

<01 04

• obronę wykonie się trzymanym oburącz korotxnkicm z pozycji swobodnei lub z pozycji walki - blokowanie otoku wykonuje się karabinkiem, ruchem po najkrótszej drodze w kierunku zagrożenia przy obronie pr/ed atakiem z dołu kluczowym elementem bloku icst pochylenie tułowia w przód z zochowoniem wyprostowanych nóg

44

H>DKICIMK H110DYC1HY DO BBOGBAMU YfWBK

C) blok wewnętrzny lub zewnętrzny karobinkiem (fot o-d):

-    obronę wykonuje się Trzymanym oburącz karabinkiem

z postawy swobodnej (zb<cie kolbą) lub pozycji walki z bronią (zbicie lufą)

-    blokowanie wykonu|e Się krótkim ruchem do wewnątrz lub na zewnątrz, po najkrótszej drodze

w kierunku zagrożenia

łoi a

d) obrona korabinkiem przed otokiem łopatką, nożem lub innym niebezpiecznym narzędziem (fot. e-g):

- w sytuacji, gdy otok łopatką (lub mnym niebezpiecznym narzędziem) skierowany ,est z „zewnątrz* w kierunku żołnierza, wykorzystuje Srę w obronie blok zewnętrzny (tzw. 360°) karabinkiem

4. Wolka koiobMIt*

- notychmiost po zablokowaniu uderzenia żołnierz kontratakuje kopnięciem, przechodząc do użycia broni |fot o-c|

w sytuacji, gdy otok nożem (lub mnym niebezpiecznym narzędziem) wykonywany jest w formie pchnięcia w kierunku żołnierza, wykorzystuje się w obronie blok wewnętrzny (lot. d, e) lub zewnętrzny (fot. f, g) karobinkiem - natychmiast po zbiciu uderzena żołnierz kontratakuje kopnięciem, przechodząc do użycia broni

51

H>DKICIMK HllODYCm DO PtOGtAMU YfWBK

NAUCZANIE OBRONY KARABINKIEM

Nauczać należy metodą całościową, powtarzając ruchy w wolnym tempie i pamiętając, że w momencie blokowania polce lewej ręki zmieniają chwyt (fot. a) w celu uniknięcia kontaktu z bronią napastnika.

Wszystkie ćwiczenia należy wykonywać nojpicrw z pozycji swobodnej, a następnie walki z bronią:

1. W pierwszej kolejności uczymy oddzielnie ustawienia karabinka w poszczególnych kierunkach blokowania, a nostępnie sekwencji ruchów w zależności od wskazanego kierunku ataku - ćwiczenie bez współćwiczącego, w formie ścisłej

2 W dalszej kolejności po wykonaniu bloku współćwiczący zadaje uderzenie sprawdzające efektywność bloku (pałką, łopatką lub karabinkiom) (fot. b, c)

3.    Nostępnie przechodzimy do blokowania lekkich uderzeń wykonywanych pałką, łopatką lub karabinkiem - ćwiczący wie, z którego kierunku nastąpi uderzenie.

4.    Jw. bez znajomości kierunku ataku, który ćwiczący powinien przewidzieć podczos zamachu do uderzenia.

1 Jw. Z większą intensywnością - ćwiczenie w porach lub np atakujący stoją w rzędzie przed ćwiczącym obronę Kolejno podchodzą, wykonując otok w wolnym tempie (kierunek otoku znany, następnie nieznany).

2.    Jw. ze zwiększaniem tempa ćwiczenia i siły ataków.

3.    Ćwiczenie w porach: ćwiczący stoi w pozycji swobodnej z bronią, współćwiczący porusza się po półkolu w polu jego widzenia i w dowolnym momencie wykonuje atak w wolnym tempie ćwiczący żołnierz wykonuje tylko blok i wraca do pozycji wyjściowej.

4 Jw,, ale obrona z kontratakiem kopnięciem i z użyciem karabinka.

5.    Jw. ze zwiększaniem tempo ćwiczenia i siły ataków.

6.    Ćwiczenie w kilkuosobowych zespołoch: ćwiczący stoi w środku koła utworzonego przez kilku współćwiczących, z których jeden stoi za jego plecami i wskazuje żołnierza, który atakuje ćwiczącego (fot. d-f), o ten wykonuje obronę i wraca do pozycji wyjściowej.

7    Jw., ale obrona z kontratakiem kopnięciem i z użyciem karabinka

8    Jw. ze zwiększaniem tempo ćwiczenia i siły ataków,

52