Rzut oszczepem0051

nio techniki ruchu, siła i elastyczność mięsni, ruchomość w stawach itp.

Wrodzone predyspozycje szybkościowe mają istotne znaczenie i ułatwiają w dużej mierze kształcenie szybkości . jednak jak wskazuje praktyka, jest to cecha, którą można wyćwiczyć poprzez wielokrotny i systematyczny trening przy zastosowaniu odpowiednich metod. Rozwijanie szybkości powinno rozpoczynać są dość wcześnie, a wiec w wieku 10-12 lat, przy czym optymalne warunki d a osiągnięcia cech szybkościowych zawierają się miedzy 18 a 28 rokiem życia,

Jednym z podstawowych sposobów ćwiczenia szybkości u oszczepnika jest wykorzystanie srty mięśni. Ćwiczenia siłowo prowadzące do zwiększenia szybkości powinny być wykonywane w sposób szybki, dynamiczny I zrywo-wy.

W Irenlngu oszczepnika należy rozwijać zarówno szybkość lokorrocynę ze względu na termę rozbiegu, ,ak również szybkość pojedynczego ruchu, z którym mamy do czynienia w fazie wyrzutu.

Podstawowymi środkami prowadzącym do poprawy szybkości lokcmocyjnej u oszczopnika będą wielokrotnie powtarzane różne tormy biegu, a więc wybiegi zc startu niskiego, biegi z jirzyspieszericm, biegi ze zmianą rytmu, biosy ze zmianą tempa, biegi z oszczepem, skippingi, wieloskoki bez obciążenia i z małym obciążę nicm Wykonywanie tych ćwieczcó, ,ezeli chodzi o Intensywność. powinno zawierać się w granicach 80-90 procent szybkoścs maksymalnej. Przerwy męczy powtórzeniami powinny być dość długie, pozwalające na taki wypoczynek. aby każde następne powtórzenie można było wykonać z szybkością zbliżoną do submaksymalnej-

V.’tronowaniu szybkości specjalnej, związanej bozpeśrednio z techniką rzutu, stosuje się przede wszystkim rożnego redzaju rzuty wielobojowe i techniczne oszczepami o mniejszym ciężarze od właściwego oraz różnym innymi przedmiotami, jak ciężarki, kamienie, pitki, Kulki itp Mniejszy ciężar przyboru stwarza możliwości wykonania szybszego ruchu. Następnie stosuje się różne rzuty przyborami i oszczepem o przepisowym ciężarze, ze szczególnym zwróceniem uwagi na szybkość wykonania

Rozwijam© szybkości odbywa się również poprzez stosowane rzutów sprzętem nieco cięższym od przepisowego (20-30 procent), jednak stale natęży zwracać uwagę na szybkość wykonywania ruchu, dążąc do uzyskiwania szybkość maksymalnych.

Stosowanie ćwiczeń szybkościowych możliwe jest wyłącznic wówczas, gdy ćwiczący jest wypoczęty fizycznie i psychicznie. Jeżeli w irakce zajęć subiektywne odczucie ćwiczącego, pomiar czasu lub obserwacja trenera wskazują na zmniejszeń e się szybkości wykonania ruchu należy przerwać ćwiczenia mające na cehi rozwijanie szybkości, gdyż efekt będzie maty. a zmęczenie psychiczne szybko narośnie.

Rozwój wytrzymałości. Wytrzymałość jako zdotność organizmu do wykonywania długotrwałego wysiłku jest ważna w różnych konkurencjach lekkoatletycznych, a więc i w rzucie oszczepem.

Optymalny poz om -wytrzymałości umożliwia realizację określonej objętości treningowej, jak również opanowywanie i doskonalenie techniki rzutów, pozwalając na wykonywanie odpowiedniej ich liczby i z odpowiednią intensywnością (rzuty na określoną odegtość)

Wytrzymałość zależy przede wszystkim cd funkcjonalnej wydolności następujących układów: nerwowego, ser-cowc-naczyrtiowego, oddechowego i koslno-więzadłowo-młęśniowego. W treningu oszczepoika wytrzymałość jest istotną zarówno w aspekcie ogólnym, jak i specjalnym.

Wytrzymałość ogólna jest ccdstawą kształtowania i doskonalenia wytrzymałość specjalnej

Podstawowymi formami kształtowania wytrzymałości ogólnej-// treningu oszczopnika będą: & eg ciągły oraz zabawa biegowo rzutowa, oparta na zasadach .małej zabawy biegowej*

Bieg ciągły wykonuje się w równym tempie ze stosunkowo matą intensywnością. U początkujących oszczcpni-ków w począł ko* ej fazie treningu dopuszczalne jest przeplatanie biegu odcinkami marszu. W miarę zaawansowania stopniowo przeciuza się czas trwania biegu ciągłego. Rozpoczynamy od 6-8 minut ciągłego biegu i stopniowo dochodzimy do 24-30 minut. Bieg ciągły wykonywany jx>-winien oyć w tempie: oszczopniczki lODD m w 7-8 min oszczepncy w 5-7 m nut. W początkowym okrese treningu zasadą jest wycłuzanic czasu trwania biegu przy utrzymaniu tegc samego tempa, dopiero potem, gdy czas trwania bogu ciągłego jest optymalny, zwiększamy jego tempo.