Scan0047 tif

i'

_E: i    ‘ fir

n

*i^Ł'*u^s «

•V^!i

i J?^iA

* • U:

•i [_mA _rf ,

i-M

J .

1:

r

|i

i:

i

;l(

*• ; i *

• I *

1 _:l

L ,

i •.

]>• i •

i >

i

i _;

I ^: i •

!•!

—    Ciao! — odpowiedział młodzieniec i spojrzał roziskrzonym wzrokiem na dziewczyną.

Mężczyźni usadowili się na zydlach z pniaków, a Mary przysiadła obok Józwy i w milczeniu obserwowała, jak on szyje.

—    Wczoraj za dużo sobie daliśmy — powiedział Buła.

—    Iii... — skrzywił się Milordziak — nie było tak dużo.

—    A jednak dzisiaj trochę źle się czuję.

—    Nie ma rady, trzeba klina.

—    A co to jest klin? — zainteresował się milioner.; Milordziak sięgnął pod skóry, gdzie spoczywała:

ukryta przed żoną blaszanka z destylatem.    _;

—    Wypije pan jednego i jakby ręką odjął — powie-1 dział podsuwając milionerowi napełnioną skorupę. |

Buła trochę się wahał, ale żeby nie urazić gospo-' darza, wychylił naczynie do dna. Wstrząsnął się,j skrzywił i przez chwilę nie mógł złapać oddechu. i

—    No jak? — zapytał Milordziak.    I

—    Lepiej.

—    To jeszcze na drugą nóżkę.

—    Teraz już zupełnie dobrze. Wspaniała jest ta;

milordzianka brandy.

Gospodarz nalał sobie.

—    A ty, Józwa, napijesz się jednego?

—    Może tata dać, dopóki mamy nie ma.    ;

Mary skorzystała ze sposobności i postanowiła Józ-

wie pomóc. Wzięła igłę i próbowała zeszyć skórę.

—    Och! — zawołała nagle łapiąc się za paluszek. Józwa odebrał jej igłę.

—    To nie dla pani robota — wziął ją za rękę i głęboko spojrzał w oczy. — Boli jeszcze?

—    Już nie — wyszeptała Mary i zrobiła ruch, jakby chciała oswobodzić rękę, ale w gruncie rzeczy było

K'[

n

w

'■.IV

■rt

o

i;,

i^: i

I

i j

■> je] tak dobrze, tak dobrze, jak tylko sobie można wyli    marzyć,

_;j    Bula spojrzał w ich stronę, więc Józwa zabrał się

¹    znów do szycia.

;    Mary wyjęła z torebki tranzystor.

I

—    Japoński? — spytał Józwa.

—    Co? — zdziwiła się dziewczyna.

—    Nie, nic. Nie mogę pojąć co to jest takiego.

—    Tranzystor. Takie małe radio.

—    A co to jest radio?

„Biedny chłopiec” — pomyślała Mary i zaczęła głośno tłumaczyć:

—    To jest taka skrzynka, 'w której jest zamknięty ^: | ł£os.

I — Jak można głos zamknąć w skrzynce? — nie mógł zrozumieć chłopak. — Tato, czy głos można i zamknąć w skrzynce?

—    Co ty pleciesz?

|    — Widzi pani, ojciec też mówi, że tak nie można

! zrobić.

Mary postanowiła ośmielić chłopca.

—    Na imię mi M,ary.

—    A mnie Józwa.

—    Więc popatrz, Józwa, za chwilę z tej skrzynki • będzie się wydobywać glos.

I I rzeczywiście, wnet zabrzmiała muzyka. Buła z Milordziakiem spojrzeli na nich. Józwa z lękiem dotknął aparaciku.

|    — Bardzo mi się widzi — powiedział.

|    — To weź, proszę cię — Mary położyła radio na

I    l'

i | kolanach Józwy.

!!| j. Chłopak pokręcił głową.

i| I. — Nie mogę przyjąć takiego podarku.

!|    — Czy ty wiesz, ile mój papa ma pieniędzy? Ja

j . mam wszystko, czego zapragnę.

\

i

7

97

ii

.i

i

i

I