Scan0073 tif

i

i

j

ii

nie było. I wtedy dziadek popadł w depresję. Leżał po całych dniach nieruchomo, nie klekotał i nie ruszał skrzydłami. Stracił 'także apetyt i przestał pić. Wyraźnie brakowało mu kamrata.

Żółwiaczek postanowił rozerwać nieco dziadka, a przy okazji i siebie, gdyż spodziewał się w gnieźdźie duży oh zapasów milordzianki. W nocy więc, jak dawniej, przystawił drabinę i raźnie wspiął się do góry.

—    Kle — kle — kle — zawołał sądząc, że sprawi gospodarzowi przyjemność.

Dziadek poruszył się w gnieździe, ale nie zaklekotał na powitanie. Być może przez chwilę łudził się, że to wraca Wojtek.

—    Pochwało... — zaczął Żółwiaczek i nie dokończył, bo zobaczył nagle rój gwiazd, ziemia zakołowała się i ciężko runął z drabiny.

—    Pójdziesz stąd! — usłyszał głos z gniazda. — Wojtek cię nie lubił i ja cię też nienawidzę.

Nieproszony gość stękając podniósł się z ziemi.

—    To jakże tak, kumie? — zapytał. — Widzę, że już wam z tego klekotania padło na rozum.

—    Pójdziesz! — ponaglał stary i rzucił w Żółwiacz-ka pustą butelką.

Dziadek w samotności przeżywał swoją tęsknotę. Zaniepokojony syn chciał go znieść na dół, żeby się trochę rozerwał w chacie, dziadek jednak odmówił stanowczo.

—    Dajcie mi wszyscy spokój! — powiedział i odwrócił się na drugi bok.

Wkrótce prezes Skubany zgłosił pretensję, że dziadek nie wywiązuje się ze swoich obowiązków.

—    Przeżywa kryzys, chyba mu to przejdzie — tłumaczył syn.

—    Ale goście płacą i chcą, żeby im bocian umilał życie.

u. rui «

^;s

■i

r

. \ , ł

b

' I

'i

'li I , r

• •i;

<

9

i

j

i -

'i

i

! I

.1

I

i

• I

'I

I

^:l

1.

I

i

t;

ii

■<

j_;-

Ł>.

j-J'.

i

i

j

i

l

I

I

i

—    Spróbuję z nim porozmawiać.

—    Powiedz mu, że może mnie pocałować — odpowiedział dziadek na interwencję syna.

Nie było z nim dobrze, oj nie było. Wysechł Milor-dziak, sczerniał ;na twarzy. Oo to może tęsknota zrobić z człowiekiem.

I kiedy zdawało się, że już dla dziadka nie ma ratunku, niespodziewanie przyleciał Wojtek. Dziadek drżącymi rękami otworzył butelkę, przyrządził parę maczanek i sam wypił tęgi łyk. Co to była za radość w gnieździe. Milordziak momentalnie odżył, klekotał z werwą jak dawniej, a przybysz pieszczotliwie dotykał go dziobem.

—- Dobrze, że przyleciał, bo już się poważnie bałem

ł

R

i

149