Siatk�wka ma�e gry 1

Siatkówka — małe gry

Małe gry z powodzeniem stosowane są w pracy szkoleniowej w klubach i szkołach wielu krajów. Ze względu na walory kształcące i wychowawcze powinny i w naszych szkólach znaleźć więcej miejsca na lekcjach kultury fizycznej.    t

• LECH KOWALSKI

Siatkówka jest jedną z gier zespołowych, w której technika operowania piłką stanowi, jak się powszechnie wydaje, istotną przeszkodę dla uczniów w wyżyciu się na boisku. Każdy nauczyciel wie, jak smętnie wygląda gra w siatkówkę na lekcjach kultury fizycznej. Stojący nieruchomo uczniowie czekają na piłkę, od czasu do czasu przesuwają się o kilka metrów podczas wykonywania rotacji po utracie zagrywki przez zespół przeciwny, nieustannie zagrywają, czasami przebijają piłkę przez siatkę. Jest to antysiatkówka — jawne zniechęcenie uczniów do zabawy w tę piękną grę. Czy taki stan rzeczy trudno zmienić? Czy technika gry stanowi rzeczywiście tak wielką przeszkodę? Co należy uczynić aby uczniowie, nawet całkiem początkujący, uważali tę grę za ' jedną z- ciekawszych form spędzania czasu wolnego?

Okazuje się, że istnieje sposób, który może w znacznym stopniu poprawić sytuację. Jest nim wykorzystywanie w większym stopniu niż ma to miejsce dotychczas — małych gier. Są to gry w zredukowanych składach, na zmniejszonych boiskach, według uproszczonych przepisów, ale * zgodne z charakterem gry właściwej. Przykładem może być minisiatkówka. Tego typu formy znajdują szerokie zastosowanie w pracy szkoleniowej w klubach i w szkołach wielu krajów świata. Ze względu na walory kształcące i wychowawcze powinny i w naszych szkołach znaleźć miejsce na lekcjach wf.

Z punktu widzenia rekracyjno-sportowego małe gry stanowią nieoceniony środek doskonalenia umiejętności czysto siatkarskich. Dzięki swej konstrukcji pozwalają uczniom na częstszy kontakt z piłką w różnych sytuacjach, co rozwija technikę użytkową operowania piłką i umiejętności taktyczne.

Małe gry mogą znaleźć zastosowanie na każdym etapie szkolenia siatkarskiego, zarówno na lekcjach początkujących jak i na zajęciach bardziej z Katedry Sportów Zespołowych AWF w Katowicach

zaawansowanych, czy w sekcjach sportowych. Tak wielka różnorodność wynika z możliwości manipulowania przez nauczyciela aż ośmioma zmiennymi składającymi ’ się ną zasady każdej małej gry:

1)    liczbą grających,

2)    wielkością i kształtem boiska,

3)    wysokością siatki,

4)    liczbą dozwolonych odbić dla każdej walczącej strony,

5)    sposobem liczenia punktów,

6)    sposobem wyłonienia zwycięzcy,

7)    rodzajem technik operowania piłką, które mogą być stosowane w grze,

8)    zasadami taktycznymi, które powinny być podczas gry zrealizowane.

WIELKOŚĆ I KSZTAŁT BOISKA

Podczas gry właściwej na jednego zawodnika przypada średnio 13,5 m². Ustalając powierzchnię pola gry możemy kierować się tą wskazówką, chociaż nie musi być ona regułą. Kształt boiska uzależniony jest od celu dydaktycznego jaki nauczyciel chce w danej grze osiągnąć. Przeważnie boisko małej gry ma kształt prostokąta przyległego do linii środkowej krótszym bokiem. Oczywiście boisko bywa szersze niż dłuższe, a nawet w ogóle nie przylega do linii środkowej (gra 6).

WYSOKOŚĆ SIATKI

Wysokość siatki uzależniona jest od wieku grających; w zasadzie powinna być zgodna z obowiązującymi przepisami:

dziewczęta chłopcy klasa IV, V I VI    205    cm    215    cm

klasa VII i VIII    215    cm    235    cm

szkoły ponadpodstawowe    224    cm    243    cm

W uzasadnionych przypadkach można jednak odstępować od tej reguły i siatkę obniżyć, np. na lekcjach z początkującymi (gra 1).