0002001

ukazuje się droga dość dobra... pomiędzy złemi. Żałuję już cierpkiego wykrzyku. Idziemy jakby po galeryjce na stoku Mięguszowieckiej. Wtem, na zakręcie, nowa zmiana dekoracji. Nadszedłem na taką scenę. Gładki, kopulasty daszek skalisty, podobny do krzywizny przylepki chleba lub odcinka; kopuły kościoła ewangelickiego w Warszawie. Nad nim i pod nim ściany pionowe. Roj. z oczyma płonącemi wyrazem przestrachu i energji, z wargami drżącemi, trzyma dłonie rozłożone na daszku. Widać tylko głowę jego i połowę piersi, reszta ciała wisi nad przepaścią, przylepiona do pionowej skały. Profesor, stojąc jedną nogą w połowie na daszku, w połowie na dłoni Roja, chwiejąc się, siada na drugim już brzegu, i przed zanurzeniem się w komin, z którego sterczała twarz Tatara, odwraca się na chwilę i rzuca na mnie wzrok błyskawiczny. W mgnieniu oka zorjentowałem się w stanie rzeczy. Odpowiedziałem profesorowi wzrokiem spokojnym, zimnym, pewnym. Zawołał więc tylko: „Na Boga, trzymajcie Sabałę!“ Profesor znikł w kominie. Wszystko to trwało kilka sekund.

Na mnie kolej. Stawiam krok, czuję, że pomimo dłoni Roja jest niepewny, stawiam drugi z nadzwyczajną szybkością, chwytam się za podaną ciupagę, obślizguję się, chwieję, padam, ale całą siłą nadaję pochyleniu taki kierunek, że się chwytam ręką za brzeg komina. Przejście było podobne do przepłynięcia nadzwyczaj rwącego potoku. Trzeba się rzucić całą siłą i odrazu dosięgnąć brzegu. Jeśliś go dotknął palcami i trawy się uchwycił -jesteś ocalony.

Po za daszkiem komin, naturalnie bez jednej ściany. Chwytam się górnych jego brzegów rękoma i zagłębiam w nim. Stopami szukam skrawków, ale ich niema. Wyprężam się więc jak struna, ale dna dosięgnąć nie mogę. Długość ciała z dodatkiem ręki nie starczy. Szukam znowu stopni, ale czuję tylko gładką ścianę. Pozostaje więc tylko zeskoczyć. Rzecz łatwa, ale patrzę: dno niewielkie, ścięte ukośnie, wykręcone i nierówne. Co po za niem? — nie widać. Wtem na dnie pokazuje się głowa, która woła: „Niech skaczą, śmiało, ja tu stoję¹¹. Puściłem z rąk brzeg skały i runąłem na dno, gdzie mnie przytrzymał za nogi stojący poniżej góral.

Nie na tern koniec. Nastąpiła pionowa: niemal ściana, po której przeprawa byłaby zupełnie niemożliwą, gdyby na niej nie rosły trawy i krzaczki kosodrzewiny. Posuwamy się na grzbiecie zygzakiem, szukając linij mniej spadzistych. Radzimy sobie pazurami i obcasami. Trawa na szczęście mocno siedzi w skale. Wreszcie pojawia się kosodrzewina; uczuliśmy wrażenie takie, jak żeglarz, gdy zdaleka zobaczy skrawek ziemi, ciemniejący na widnokręgu.

Ale mając ziemię przed oczyma, można się także rozbić o rafy podwodne. Kosodrzewina była w tem miejscu wątła; zupełnie ustępowała pod nogami. Trzeba było koniecznie stawać na jej łodygach, tuż przy osadzeniu w skale, a przytem trzymać się dobrze ręką o krzaki wyżej rosnące. Ale już i taka była dla nas dobrodziejstwem.

Im niżej, tem bardziej kosodrzewina gęstnieje i tem pewniejszem jest zstępowanie. Zsuwamy się po jej elastycznych gałęziach i ślizkich igłach, jak dzieci po wzgórzu trawiastem. Wreszcie gałęzie jej tak zgrubiały, że zaczęliśmy po nich stąpać nogami, jakby po szeregu lin obok siebie rozciągniętych. Po kilkunastu minutach znaleźliśmy się w żlebie, zawalonym obsuwającym się gruzem i spadającymi głazami. Żleb! To dla nas rzecz zwyczajna, prawdziwa przystań w tej chwili. Tu już — po tem wszystkiem — śmiało biegliśmy po stromej linji na dół, jakby po asfalcie.

Wyszedłszy na miejsce płaskie, obejrzałem się. Stało przedemną kilkaset stóp pionowej skały, gdzieniegdzie porosłej trawą i kosodrzewiną. Nie chciałem wierzyć, że-

Legendowe postacie zakopiańskie 8