0006001

114 WIDMA

114 WIDMA

Wiz, 16. Zdjęcie fotograficzne z dnia 23 listopada 1919 roku. Z pod zasłony wyłania się twarz zjawy.

do słów Kruka:

Nie lubisz umierać z głodu!

A pomnisz, jak raz w jesieni Wszedłem do twego ogrodu?

Gruszka dojrzewa, jabłko się czerwieni. Trzy dni nic nie miałem w ustach, Otrząsnąłem jabłek k^k^a-Lecz ogrodnik skryty w chrustach Zaraz narobił hałasu,

1 poszczuł psami jak wilka.

Nie przeskoczyłem tarasu,

Dopędzita mnie obława,

Przed panem toczy się sprawa,

O cóż?...

Ale pan gniewny zawoła: „Potrzeba dać przykład grozy".

Zbiegł się lud z całego sioła, Przywiązano mnie do sochy, Zbiło dziesięć pęków łozy. Każdą kość, jak z k^^osa żyto, Jak od suchych strąków grochy, Od skóry mojej odbito.

Nie znałeś litości panie!

Wiz. 17. Zdjęcie z dnia 30 sierpnia 1919 roku. Na głowie medjum utworzył

się ptak.

A chór nocnych ptaków kracze przeraźliwie dokoła widma złego pana:    »

Hej, sowy, pćthacze, £ru£r7 I my nie znajmy litości/

Gdy dziś w drodze eksperymentu seansowego możemy otrzymywać materjalizacje takich zjaw, jak ów ptak na głowie medjum, poprostu innym okiem spojrzeć musimy na taki utwór, jak Dziady. Mickiewicz pisze w przedmowie: „Cek tak poważny