0240

Powstanie i rozwój rodu ludzkiego.    213

Na kości krzyżowej szkieletu ludzkiego widzimy dawny kierunek kręgosłupa dobrze jeszcze zachowany. Przez skostnienie więzów pośrednich są tu kręgi ściśle między sobą złączone i w każdym razie, jak nas uczą antropoidy, zespojone już były na wczesnych stopniach rozwoju, spełniając zadanie dźwigania pasa miednicowego. Tam tylko, gdzie istnieją miękkie i podatne warstwy międzykręgowe, zdarzyć się mógł efekt mechaniczny. Najpierw musiało się wywiązać skrzywienie bardziej jednostajne, ku przodowi wypukłe, rozłożone na kręgi lędźwiowe i piersiowe dolne, co często jeszcze znajdu-

Australczyk wdzierający się na drzewo.

Według „La Naturę¹¹.

jemy u ras niższych, a ztąd rozwijało się zgięcie coraz wybitniejsze. W wyższej części odcinka piersiowego kręgosłup odzyskuje pierwotne swe położenie, by w obrębie odcinka szyjowego przybrać nowe wygięcie ku tyłowi, a to zależnie od przesunięcia się głowy.

Tą drogą w sposób zupełnie naturalny tłomaczą się różne skrzywienia kręgosłupa ludzkiego z mechanizmu wdrapywania się na drzewa. Proste trzymanie głowy stało się możliwe przez niewielkie balansowanie, a dalszy przyrost ciężaru czaszki nie mógł już żadną miarą zakłócać takiego położenia głowy.

Kównież co do klatki piersiowej i ramion otwierają się poglądy zupełnie nowe, daleko lepiej tłomaczące właściwości w ukształtowaniu szkieletu