0008701

174

aie mógł, ciągle pytania sobie zadawając, co się w jego nieobecności stać mogło. Rychło rano wyszedł z psami na przechadzkę, żeby uspokoić wrzącą krew.

Powróciwszy następnie do pomieszkania i spożywszy śniadanie, wyjechał do Paryża. Przed południem o zapowiedzianym czasie stanął w pałacu gdzie go powitał służący Berthaud.

r,-    — A, to pan jest doktorem Gilbertem — za

wołał uradowany — toś pan ten sam, który nas o-dwiedził przed tygodniem.

—    Tak, wezwany zostałem ponownie do Hono-ryusza, podobno jest mu bardzo źle.

—    Było z nim bardzo źle, ale obecnie mu się polepszyło. Sprowadziliśmy tu pana, bo tak sobie chory życzył.

—    Zaprowadź mnie do niego.

Berthaud zaprowadził go.

IV.

Tak jak sędzia śledczy zapowiedział, tak się też stało. W następnym dniu o drugiśj godzinie po południu przyprowadzono przed niego Raula de Challins.

Raul od pierwszój chwili swego uwięzienia trzymany był w jak najściślejszym odosobnieniu.

Chciano, żeby, nie widząc przed sobą żywśj duszy, upadł na duchu i żeby z złamanego fizycznie i moralnie wydobyć zeznanie takie, jak sędziowie myśleli.

Tymczasem działo się zupełnie inaczój.

Raul był silnym charakterem i nie poddawał się rozpaczy. Ciągle wierzył w sprawiedliwość, która prędzej czy późniój powinna odnieść zw)cięztwo. Powoli jednak zaczęły go ogarniać niespokojne myśli. Nieraz stawiał sobie pytanie:

%    — Jakim sposobem wykradziono trumnę i kto

ją" wykradł?

Nie znajdował na to odpowiedzi.

Czuł, że wszystko składało się na to, aby go potępić i chyba Pan Bóg mógłby go w cudowny sposób usprawiedliwić. Cała opinia publiczna była przeciwko niemu i inaczój być też nie mogło. On cały był ściśle związany z życiem zmarłego hrabiego i on jeden mógł wiedzieć, co się stało z trumną zmarłego. Najmniój uprzedzony musiał wydać na Raula wyrok potępienia.

Ale nic to wszystko było w obec tego, co jego Genowefa powie na to wszystko. Nic go więcój nie dręczyło nad tę jedną niepewność. O! z pewnością i ona go potępiła a myśl ta zadawała mu najsroższe męczarnie, bolało go to więcój, jak gdyby mu kto serce cierniem ranił.

Genowefa, ta jego pierwsza i jedyna miłość, Genowefa, w której on złożył całe swoje szczęście i wszystkie nadzieje, ta miałaby go potępić, o to byłoby najstraszniejsze.

Te myśli doprowadzały go do rozpaczy a następnie ogarniało go zniechęcenie.

Godziny upływały mu zwolna, zdawały mu się długiemi, jak wieczność.

Nareszcie drzwi celi otwarły się.

Wzywano go przed sędziego śledczego.

W otoczenju dwóch ętraźników postępował Raul naprzód pewnym krokiem z czołem do góry podnie-sionem, szedł jak człowiek, który czuje się wyższym