0009901

——

75

wdziłem. Więc monarchów, królów i żadnego naj-więtszego nieprzyjaciela nigdy źle nie wspominałem, a nic do jutra nie odkładałem,”

Nie zjedna rozumienia dobrego ten sobie,

Który językiem zacnych ludzi rusza w grobie. Chcesz-li tedy po śmierci sam być bez obmowy, Nie mieć się na umarłe zelżywemi słowy.

POWIEŚĆ XLIV.

W Kazbinie mieście króla perskiego, gdzie kupców bogatych, indyjskim towarem kupczących, bywa nie mało, byli dwaj nad insze bogatszy i przedniejszy; jednego zwano Bosier, a drugiego Zaroz. Ci handlów swoich pilnując, w jedności i zgodzie mieszkając, o żaden miejski urząd nie dbali, i rzadko z mieszczany towarzyszyli. Przyszło do tego, że obywatele miejscy, niedobrą wolą jakąś do nich wziąwszy, pysznymi ich czy to z zazdrości, czy że się dobrze rządzili, czy że żadnych urzędów nie pragnęli, zwali. Obaczywszy czas spokojny, gdy Zaroz z towarem do Turkista-nu odjeżdżał, a sam Bosier w mieście został, mowami swojemi nieostrożnemi dali pochop softom do tego, aby na domy ich uderzy wszy, ze skarbów i dostatków upleniwszy, z pychy, którą w nich opacznie upatrowali, onych zrazili. Softowie, których w tem mieście zawsze wiele bywa, wyrozumiawszy niechęć starszych miejskich przeciwko