0081

79

TOPÓR.

Nie byłem tak szczęśliwy, a me prośby próżne, Rozniósł niennoszony wiatr na morze różne.

I muszę ja, (co jednak twa hańba, miłości),

W tym nieznajomym kraju umrzeć od żałości. Wrzuć w morze, kto przyjaciel próżne dusze kości, Owa mię tam choć martwo bystre nawałności Doniosą, gdzie żywego szczęście mieć nie chciało, A będzie fortunniejsza śmierć, niż żywe ciało. Więcej nie mówił, ale. wzdychał bez przestania,

A w tej zbytniej tęschnicy przyszedł do skonania, Pamięci i sił zbywszy, jako więc kwiat lęże, Którego przy uwroci ostry pług dosięże.

Jego śmierci północne boginie płakały,

Płakały ciemne lasy i wyniosłe skały.

Ciało jednak do Polski morzem przepławiono,

I między sławne dziady poczciwie włożono.

Trzy słowa śrzodek niesie nagrobnej tablice:

Tu miasto obiecanej królewskiej łożnice,

Janie Tęczyński, leżą twe kości uśpione.

O próżne troski ludzkie, o nadzieje płonę!

Miej wieczny odpoczynek o szlachetne ciało, Duszy, wiem, że prze cnotę dobrze się dostało. A jeśli w jakiej cenie będą rymy moje,

Nie wynijdzie z ludzkich ust sławne imię twoje.

A ztąd już zrozumiałeś zacność i dowcip wspaniały tego Tęczyńskiego, pilność w posługach pana swego i rzeczy pospolitej.

Tego ciało leży w Kraśniku, mieście ojczystem, które po jego śmierci siostra rodzona Katarzyna wyniosła w dom książąt Słuckich, z wielą wsi przyległych, i insze włości etc.

Andrzej hrabia na Tyczynie namłodszy, którego wyżej pomieniony list cesarza Karła wspomina. Ten naprzód był wojewodą lubelskim i starostą śniatyńskim, w r. 1561. O czem ten przywilej niżej pisany opowieda, na którym cesarz Ferdynand zasługi jego wysławiąjąc przeciwko rzpltej chrześeiańskiej, i syna jego starszego Jana, który na dworze jego kosztem wielkim się bawił. Ten Jędrzej wojewoda, bywając w wielkich potrzebach z nieprzyjacioły krzyża świętego, znacznym się zawżdy pokazowa!, sam pojedynkiem z nimi czyniąc; wielkie poczty przeciwko wojskom ich kosztem swym wywodził, z cesarzem Karłem piątym aż do Hiszpanii jeździł, przeciwko cesarzowi tureckiemu Sulimanowi, kędy się znacznym mężem okazał, z wielką ozdobą wszystkiego narodu polskiego. To było w roku 1532. Miał z sobą trzysta mężów na wybór, kosztem swym przez czas barzo długi.

Tenże też przeciwko Turkom z cesarzem Ferdynandem jeździł, zostawił potomstwo ze dwiema żonami; Naprzód z Anną Zakliczanką z 'Czyżowa, tegoż herbu Topór, Hieronima męża wielkiego córką, będąc natenczas kasztelanem połanieckim, naprzód