9152S2801

geograficznym charakterem i położeniem; powtóre dla tęgo, że każda z nich osobną ma przeszłość i osobnego Indu jest ojczyzną; każda stanowiła w oddalonych wiekach, jądro osobnego państwa, po kolei supremacyę nad innemi pochwytującego. Tam się znajdują kolebki dawnych Persów, Medów i Partów, tam też dośłedzić się dają pierwotnie przez każdego z tych ludów umiłowane typy rodu końskiego: a wszystkie te oddzielne rasy, koń arabski w bardzo rozmaitym uszlachetnił stopniu. Koń arabski czystej krwi Nedżid rodziny, jest w Persy i najwyżej ceniony, po nim idzie mięszaniec z ojca Araba i z Turko-mańskiej matki. Krzyżowanie takie upowszechnił Wekil-Kerim-Chan. Po tych dwóch idą dopiero mięszańce arabów z Kurdami, Chorasańcami i innemi, opatrzone roz-maitemi mianami, jak: Sadyk-Chanis, Szeik-Ali, Cha-nis, Dziafar-Chanis, Irak-Chanis, Mamusz-Chan-Kurda, Kurd-Dzanis i Kalgumis. Wszystkie te konie różnią się od arabów wyższym wzrostem, szerszą głową i grubszą nogą, słowem wybujałością, która jest naturalnym skutkiem obfitszego i bardziej soczystego pokarmu. Członki ich są, silne i ścięgniste, pierś obszerna, a kłąb mówiąc językiem wschodu, wznosi się na grzbiecie jak góra na piasczystej pustyni. Konie te są zwinne, odważne, lekkie, łagodne i zwięzłe, doskonałe do drogi, łowów i wojny, zadzieranie głowy jest może jedyną wielu z nich wadą. Dawni autorowie angielscy opisując te konie, dawali im nazwę astronomów. Wada ta pochodzi może od sposobu jeżdżenia Persów, to jest od zwyczaju używania mundsztuka bez zwracania uwagi na położenie ręki, którą Persowie zbyt wysoko trzymać zwykli i którą tak samo jak Turcy konia zacukiwają. Może też usposo-

220