94291101

FIZYOLOGIA UKŁADU KRWIONOŚNEGO 95

gdy żyłę zaciśniemy od dołu, druga kategorya, gdy ją zaciskamy od góry. Istnienie tych fal i ich charakter mają pewne znaczenie w dyagnostyce wad serca. Beck stosując ten manometr u psów i u królików oprócz przytoczonych wyżej faktów wykazał także zależność ciśnienia w żyłach od przecięcia i drażnienia błędnych nerwów, od tracheotomii, od postawy ciała, od wad serca i t. p.

Szybkość ruchu krwi i sposoby jej oznaczenia.

Oznaczenie szybkości ruchu krwi w tętnicach nawet u dużych zwierząt nasuwa znaczne trudności z powodu, że 1) oznaczenie musi być dokonane przy zachowaniu tego spadku ciśnienia, które istnieje w badanem naczyniu, 2) że muszą być użyte takie sposoby, które pozwalają oznaczyć szybkość postępowego ruchu cząsteczek krwi w naczyniu pomimo jej krzepliwości. Obu tym warunkom, ściśle mówiąc, nie da się uczynić zadość przy wszystkich sposobach, które w tym celu były stosowane, lecz jedne z tych metod powodują większe zaburzenia w prawidłowości ruchu krwi, inne mniejsze, oczywiście musimy stosować te, które dają pewność, że perturbacye będą stosunkowo najmniejsze.

Pierwszy przedsięwziął próbę oznaczenia szybkości ruchu krwi około r. 1850 Volkmann, drugim był Vierordt. Atoli metody, stosowane przez tych autorów posiadają tylko znacżenie historyczne. Pewne prawo obywatelstwa zdobyła tylko metoda Ludwiga. Jego przyrząd znany pod nazwą: zegara do mierzenia szybkości (S t r o m u h r).

Przyrząd ten jeszcze obecnie jest opisywany we wszystkich podręcznikach i mimo swoich zasadniczych wad, korzysta z zupełnego prawa obywatelstwa w fizyologii. Służy on do bezpośredniego oznaczenia ilości krwi, przepływającej przez dane naczynie krwionośne w ciągu jednej sekundy. Przyrząd Ludwiga składa się z podwójnego naczyńka szklanego (patrz ryc. 46), którego dwie ampułki dolnymi końcami są utwierdzone w oprawie metalicznej, przymocowanej do staty wu. Oprawa składa się z 2 krążków, złączonych ze sobą śrubą d, w górnej części tej oprawy, jak już zaznaczyłem, umocowane są dolne końce naczynia szklanego. Przez całą tę część oprawy od końców każdej ampułki prowadzą otwory. W dolnej części oprawy mamy także 2 otwory, najdokładniej schodzące się z otworami górnej części oprawy i zakończone dwiema kaniulkami c, p. Przed wstawieniem do naczynia krwionośnego ka-