FizykaII30601

300

10, 20 lub 30 pokazywała, i puściwszy na nie przez a światło, widać pionową kreskę 20, 40 lub 00 na onej podziałce oświeconą do równej wysokości z rzeczoną szparą. Pcnieważ- tu pro-mienie, padające przez szparę na zwierciadło, zamykają z prostopadłą padania kąt 10,20 lub 30 stopni, a promienie od niego odbite także pod kątem 10, 20, 30 do te, prostopadłej na przeciwnej jej stronie są nachylone i obydwa końce obrazu szpary są na równej wysokości z końcami jej samej, więc istotnie promienie światła, odbijają się według rzeczonych praw, z teoryi ruchu falowego wynikających, t. j. ■

1)    Kąt odbicia jest równy kątowi padania.

2)    Promień świa.tla padający i odbity leżą na jednej płaszczyźnie, prostopadłej do powierzchni odbijającej; jednakowoż zawsze na przeciwnych stronach prostopadłej padania.

Najdokładniejszy sposób udowodnienia tych praw na drodze doświadczenia nastręczają obserwacye astronomiczne. Jeśli za pomocą teodolitu lub w ogóle pionowego kola (Fig. 14l) z do

kładną podziałką łukową, opatrzonego w dalowid, oznaczy się wysokość jakićj gwiazdy nad poziomem i zarazem głębokość jej obrazu źwierciadłowego pod sztucznym poziomem (płaską srebrną miseczką z rtęcią, którćj połyskująca powierzchnia, stojąc spokojnie, ma poziome położenie) okaże się kąt z, utworzony linią o e celowania do gwiazdy i linią poziomą o f, zawsze równy kątowi t, który z nią zamyka linia o'n celowania do obrazo tejże gwiazdy. Lecz dla ogromnej odległości gwiazd od ziemi jest promień e'n równoodległy od promienia oe; dla tego kąt V