FizykaII32001

314

*

vmą) zwierciadła, a każdy na źwierciadło padający promień światła, który przez C przechodzi, promip.niem głównym czyli osią uboczną, także podrzędną. Prostopadłą^fpadania promieni światła na źwierciadło jest zawsze promień kulistego odcinka źwierciadłowego, poprowadzony do punktu, w którym nań światło pada; albowiem promień kuli jest prostopadły do płaszczyzny stycznej w każdym punkcie jej powierzchni, a ta leży właśnie na stycznej płaszczyźnie w tern miejscu. Chcąc poznać własności obrazów, przez takie źwierciadła utworzonych, potrzeba śledzić kierunek, jaki promienie pochodzące od punktu świecącego biorą po odbiciu się od nich. W tym celu pomyślmy sobie, że punkt świecący A znajduje się na osi źwierciadła MM' (Fig. 156)

Fig. 156.

w oddaleniu Ad od niego, wiekszem, niż środek C krzywizny jego, i posyła promienie' światła na źwierciadło wklęsłe. Promień główny pada na źwierciadło w kierunku jego osi Ad-, powraca więc po odbiciu się od niego tą samą drogą, którą pierwej szedł, zanim padł na nie, bo kąt jego padania jest = 0, zatem także kąt odbicia = 0 być musi. Promień zaś Ab, padający też na źwierciadło, odbija się tak, iż poprowadziwszy do punktu padania b promień kulistości Cb, kąt padania AbC=i, równy być musi kątowi odbicia Cńa — r. Promień więc odbity przecina oś Ad w punkcie a. To samo czynią też oczywiście ^wszystkie inne promienie odbite, które padają na źwierciadło z punktu A pod tym samym kątem, czyli promienie światła, mające równe odchylenie bAd od osi Ad. Z punktu a wychodzą więc promienie odbite tak, jak gdyby tam był punkt świecący, a oko, otrzymujące wiązkę tych promilem, widzi w punkcie a obraz świecącego punktu A■