NDIGCZAS00347625
10

94 Ideologja alpinistyczna.

Everest’u“, stanął prezes Towarzystwa Geograficznego, słynny badacz chińskiego Turkestanu i Tybetu, Younghusband. Współudział Angielskiego Klubu Alpejskiego wraz z jego prezesem prof. Collie^,m, słynnym alpinistą i uczestnikiem tragicznej dla Mummery’ego wyprawy na Manga Parbat, był dla „Komitetu Mount Everest’u“ niezmiernie cenny i ważny. Sławny i najstarszy w Europie Klub Alpejski, którego powstanie w połowie XIX. wieku stanowi nowy i wielki okres w dziejach alpinizmu europejskiego, nietylko złożył znaczną część funduszów na pokrycie kosztów wyprawy, nietylko wziął wybitny udział przez swych ekspertów i fachowców w pracach nad przygotowaniem i wyekwipowaniem ekspedycji, lecz przedewszystkiem oddał do dyspozycji Komitetu dwóch swych najlepszych alpinistów, Mallory’ego i Finch’a, którzy mieli podjąć i poprowadzić szturm do najwyższego szczytu ziemi. Wielką tradycję Klubu, wielkie nazwiska w historji alpinizmu, jak Kennedy’ego, Tyndall’a, Whympera, Mummery’ego, Conway’a, Freshfield’a, Hastings’a, Collie’go i wielu, wielu innych, reprezentowali ci młodzi ludzie, wysłani na dokonanie największego w dziejach alpinizmu czynu. I nie zawiedli oni oczekiwań, które w nich pokładano; godnymi następcami swych wielkich poprzedników okazali się Finch, a zwłaszcza bohaterski Mallory.

Odbyły się już trzy wyprawy na niezwyciężony dotąd Mount Everest. Pierwsza ekspedycja, po uzyskaniu — dzięki wybitnej pomocy rządu angielskiego — pozwolenia od Dalaj-Lamy na przejście Tybetu i wejście w święte doliny, leżące u stóp Chomolungmo, ruszyła na wiosnę 1921 r. Zadaniem jej było zbadanie warunków topograficznych i klimatycznych Mount Everestu i wyszukanie najłatwiejszej drogi na szczyt. W Himalajach bowiem — w przeciwieństwie do Alp, gdzie szuka się obecnie najtrudniejszych wyjść na szczyty — wyczerpanie, spowodowane trudnością wdychania odpowiedniej ilości tlenu, jest tak dla człowieka niebezpieczne, że jedynie najmniej uciążliwa droga, może umożliwić zdobycie najwyższego szczytu ziemi.

Rezultaty, które osiągnęli uczestnicy pierwszej ekspedycji, były wielkie i niezmiernie cenne. Niestrudzony Mallory, po dokonaniu wielu żmudnych wypraw na górne lodowce i potężne granie, rozciągające się od Everestu ku zachodowi, północy i wschodowi, znalazł wreszcie jedyną drogę, która teoretycznie stwarzała możliwość zdobycia szczytu. Zbadano dokładnie warunki topograficzne i orograficzne „Matki-Góry“. Mount Everest tworzy olbrzymią piramidę, określoną trzema graniami, t. j. zachodnią, południowo-wschodnią i północno-wschodnią. Ta ostatnia, opadająca ku przełęczy północnej (Chang-La, około 7.000 m.) i zasypana wzdłuż całej swej długości śniegiem, stanowi jedyną drogę, którą można próbować wyjścia na szczyt.