page0047

RADY SYMONIDflSA. 45

czy że zachowa swoją biede, czyją porzuci!« ^J) Poeta zgadza się na wszystko, ale nie przestaje wlewać słów pociechy do zbolałej duszy przyjaciela. Przez ostatnie cztery rozdziały dialogu ²) on przeważnie mówi i trafnemi argumentami wykłada, że nieszczęcia wyliczone nie koniecznie towarzyszą władzy królewsi iej. Może ona służyć zarówno do dobrego, jak złego, a stosownem jćj używaniem unika się nienawiści, a zdobywa się miłość. Każde słowo miłe, każda grzeczność mała, większe robią wrażenie, gdy od wyższych pochodzą , niż gdy od równych. Wspaniała powierzchowność ma prawie zawsze urok dla widzów. Może panujący oddawać społeczeństwu usługi nadzwyczajne; otaczać troskliwą opieką każdą ga-łęź życia publicznego; popierać handel, przemysł i sztuki piękne; nareście czuwać nad dobrym wymiarem sprawiedliwości, karząc winowajców, wynagradzając tych, którzy sumiennie spełnili swe obowiązki. Nawet wojsko zaciężne, źródło licznych niepokojów'-, może on doprowadzić do takićj karności, że me będzie dla kraju ciężarem, lecz cenną pomocą. Wtedy samowładzca osięgnie ów cel idealny, którego dotąd na próżno szukał pan Syrakuzy; będzie miał dobrowolnych poddanych, którzy za wspólną zgodą będą czuwali nad jego życiem; wtedy będzie mógł podróżować bezpiecznie, ukazać się na każdej uroczystości; wtedy będzie szczęśliwym a nikt mu szczęścia nie będzie zazdrościł. »Bądź więc dobrej otuchy, Hieronie (tak kończy poeta); wzbogacaj przyjaciół, a siebie wzbogacisz; wzmagaj siły miasta a sobie przysporzysz potęgi; zdobądź mu sprzymie-rzeńców. Ojczyznę uważaj za dom twój, obywateli za towarzyszy, przyjaciół za dzieci, dzieci jak twoją duszę, a wszystkich staraj się zwyciężać dobrodziejstwami. Jeżeli bowiem podbijesz przyjaciół dobrą uczynnością, me potrafią oprzeć się tobie nieprzyjaciele, a gdy wszystko to uczynisz, wiedz dobrze, że z wszystkich ludzkich dóbr zdobędziesz najpiękniejsze i naj pożądam ze. Będziesz szczęśliwym a nie obudzisz zazdrości (euSaipjovtov yap ou ^3ovTj3r^ei)«.³) Tą wspaniałą radą zamyka autor swoje dziełko. Nie można było skutecz-nićj odeprzeć pessymizmu panujących.

^Ł) Hier. c. 7. §. ii —13.

²)    Ibid. c. 8—II.

³)    Ibid. c. u. sub fine.

http://rcin.org.pl