page0140

140

Otóż oni nie umieją chcieć.

A skoro nie umieją chcieć, to tembardziej nie umieją dążyć i walczyć o swój byt.

Musimy sobie raz na zawsze utrwalić w umyśle naszym tę prawdę, iż walka jest prawem natury. Wszystkie żołędzie, które spadają z dębu, nie stają się dębami. Rosną i rozwijają się tylko te, które sobie wśród krzewów, gąszczy i zarośli wywalczyły warunki dogodne do wzrostu.

Prawdę tę wypowiedział Darwin w swojej teo-ryi walki o byt. Umysły powierzchowne, które tę teoryę fałszywie pojęły, przekręciły jej prawdziwość i w ten sposób wytworzyło się pojęcie „dorobkiewicza", „parweniusza", pojęcie o znaczeniu ujemnem.

Szlachetna i pełna prawości ambicya dojścia do celu została splamioną tym niedorzecznym przesądem, że aby „dojść do celu", trzeba wszystko poświęcić ciasnemu samolubstwu i na ruinach innych istnień i losów budować swoją fortunę.

W przyrodzie wszystko jest współzawodnictwem i walką. Drzewo chce się wznieść nad inne drzewa i dusi słabsze u stóp swoich. Koń chce biegnąć prędzej, niż ten, który galopuje obok niego. Jeleń walczy ze swym rywalem, słowik, powiadają, gotów jest zginąć w ostatnim wysiłku śpiewaczym, tak bowiem pragnie, aby jego pienia przeniosły śpiew współzawodników i panowały same nad ciszą nocy. U człowieka uczucia szlachetności, miłości i odwagi rozwijają się pod wpływem współzawodnictwa. Umiał to wykorzystywać Napoleon I. powiadając do swoich

http://rcin.org.pl