page0155

page0155



151

ziemi podług czasu trwania uranu i toru, i doszedł, że granice wieku ziemi należy położyć między 1010—109 lat; nie potrzeba jednak dowodzić zbyt długo, że Soddy obrał w swym rachunku za nadto ciasny punkt widzenia, i nie uwzględnił wiele czynników, które należało wziąć w rachubę.

§ 25. Powstanie gór.

Kształt i budowa gór nie są jednakowe. Jedne ciągną się jako pasmo nieprzerwane pnących się wysoko a zakończonych iglicowato kolosów: to góry łańcuchowe; inne tworzą szereg wzniesień kopulastych, i swą budową zdradzają pochodzenie swe wulkaniczne: to góry wulkaniczne; niekiedy znów można napotkać masy niekształtne, wyrzucone ponad poziom, a złożone ze skał pierwotnych, z gnejsów i granitów, z narzuconemi na nich tu i ówdzie skałami osadowemi różnych formacyi: to góry masowe. Są wreszcie płaskowzgórza z wybiegłemi naprzód górami oddzielnemi, wśród których niepodobna zauważyć wielkich przemieszczeń mas, składających się na budowę skorupy ziemskiej. W jaki sposób i dla jakich przyczyn powstały te formy rozmaite wypiętrzeń skorupy ziemskiej?

O odpowiedź na te pytania pokusił się ojciec dzisiejszej geologii naukowej: Gottlob Abraham Werner (-j- 1817). Za podkład wszystkich gór przyjął on: góry pierwotne (Grundgebirge), zbudowane z granitu, gnejsu, łupku mikowego, łupku gliniastego, porfiru itd.; ponad temi górami wznoszą się góry »uwar-stwione«, a na tych znów góry »napływowe«. Z wyjątkiem gór podstawowych wszystkie inne ich formy powstały z wody, i to w warstwach zrazu poziomych lub tylko nieznacznie pochylonych; uławicenia zaś mocno pochylone poczytywał Werner za wyjątki odosobnione, spowodowane lokalnem obniżeniem się terenu. Także i erupcyom wulkanicznym przyznawał on znaczenie tylko lokalne, wskutek czego i formacye bazaltowe uznał on za uwarstwienia osadów wodnych.

Przeciwko tej teoryi wystąpił znawca budowy Alp, geolog Saussure, który z wypiętrzenia warstwujących się naprzemian z wapieniami i łupkami konglomeratów z Valorsine w grupie Mont Blanc wysnuł wniosek, że konglomeraty te uległy wraz z całym pniem górskim rozerwaniu i wygięciu, co się nie zga-

http://rcin.org.pl


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Image420 Lys. 4.491. Zależność czasu trwania impulsu wyjściowego przerzutnika monostabilnego 121 ) o
Image426 Rys. 4.506. Zależność stałości czasu trwania impulsu wyjściowego od temperatury Rys. 4
Image478 Rys. 4.600. Schemat ideowy układu służącego do kodowego nastawiania czasu trwania impulsu g
Image494 Rys. 4.620. Schemat logiczny generatora fali prostokątnej z niezależnym nastawianiem czasu
img099 99 Rys. 1.35. Zasady próbkowania w modulacji czasu trwania impulsów PDM: a) próbkowanie równo
Slajd22 (105) Ramka łrOA Szerokość Impulsu = 3/16 czasu trwania bitu Na dole sygnał transmitowany pr
img097 97 gdzie At = kl x l*,8x raa sens maksymalnej dewiacji czasu trwania impulsu. Powinny być spe
img098 98 Rys. 1.34. Przebieg sygnału modulacji czasu trwania impulsów PDH z próbkowaniem równomiern
img099 99 Rys. 1.35. Zasady próbkowania w modulacji czasu trwania impulsów PDM: a) próbkowanie równo
img101 101 Rys. 1.37. Tworzenie sygnału Modulacji czasu trwania impulsów PDM w oparciu o pomocniczą
img107 107 Pokazaliśmy więc, że przy danej dewiacji AT czasu trwania impulsów winin>8lną szerokoś
IMG02 Klasyfikacja sieci ze względu na sposób określania czasu trwania czynności o Deterministyczne
IMG39 ■ wariancja czasu trwania czynności 2 O gdzie: a - czas optymistyczny trwania czy nności (naj

więcej podobnych podstron