page0198

196 PLATON.

czempredzej przybywał. Jest niewątpliwe, że po tylu przykrych zawodach, ten byłby stanowczo odmówił, gdyby nie prośby A r c h e-dema i samego Diona. Pierwszego przysłał Archytas na wyraźne żądanie króla, drugiego błagały listownie siostra i żona, aby namawiał Platona, a że król obiecywał złote góry, Dion zaś od nie-jakiegoś czasu żadnych nie odbierał dochodów, postanowił mędrzec, pomimo 65 lat, z przyjaźni dla Diona, raz jeszcze ^zmierzyć zgubna Charybdę* ⁴). Robił to ze wstrętem, bo niczego nie spodziewał się po chwiejnym, kapryśnym, przez dworaków rządzonym królu. Ale chciał dopełnić obowiązku przyjaźni.

Zamianowawszy Heraklidesa z Pontu swoim w Akademii zastępcą, w towarzystwie Speuzyppa, Helikona astronoma (może nawet samego Eudoxa) i kilku innych przyjaciół na dworze syra-kuzańskim stanął. Świetnie przyjęty i na zamku ugoszczony, nic jednak dla Diona nie uzyskał. Ile razy o nim rozmowę wszczynał, król zżymał się, w gniew wpadał i do innych przedmiotów się zwracał, a gdy Platon usilnie nalegał, stawał się coraz niecierpliwszym. Czasem, gdy był w lepszym humorze, przyrzekał, że sekwestr nad majątkiem Diona zniesie, ale że musi mieć gwarancye pewne, jako dochody nie będą służyły do celów agitacyjnych; potem znowu chciał tylko połowę majątku zwrócić, a drugą zachować dla syna diono-wego; nareszcie, aby wszystkie dalsze układy przerwać, sprzedał majątek, a żonę jego Aretę wydał za Timokratesa, jednego z dworaków swoich²). Wolno przypuszczać, że rosnąca Diona popularność w Grecyi, a może i pogłoski o tajnych knowaniach, zgrabnie przez nieprzyjaciół czy zmyślone, czy przesadzone, popchnęły króla do tak gwałtownćj decyzyi. Przeczuwał ją Platon, a przewidział Ary styp, dawny jego współuczeń, który podobno na stare lata został bufonem królewskim³). Gdy bowiem towarzysz Platona Heli ko n, niegdyś uczeń Hudoxa, zapowiedział zaćmienie słońca⁴), które miało miejsce 12 maja 361, a za to dostał od króla jeden talent powrócić, jak w r. 36Ó; trzecią zaś podrói, zdaje się, odbył pod koniec 302, czyli w piątym roku wygnania Diona, bo 12 maja 361, podczas zaćmienia słońca, był jeszcze obecny w Syrakuzie.

^x) Forówn, Plut. Dion 18.

²)    Ibid. 19 et 21. Porówn. tak/.e Epist. III. p. 318 a, VII. p. 346.

³)    Porówn. Tom I. str. 420, przyp. 4. ^ł) Zob. przyp. 3 na sir. 195.

http://rcin.org.pl