page0236

235

cha, albo wieniec winny. Herby wasze są znaki szlachectwa a nie szlachectwo; a jako, gdy piwo kwaśnieje, wiechy mądrzy zmiatają, tak tóż i ty zrzuć herb, gdy się szlachectwo twoje złotrzyło: niechlub się zacnością przodków twoich; ku hańbie twej ich wspominasz, a tern znaczniejsza niecnota twoja jest, im przodkowie twoi byli cnotliwsi.

Ossolińska, wojewodzina wołyńska, jednej pani, która z ubolewaniem opowiadała błędy cudze, rzekła: WPani politowanie nad cudzemi błędami równa się krokodylowi, o którym powiadają, że gdy pozera ludzi, łzy nad niómi wylewa.

Pociejowa, kasztelanowa trocka, gdy ją wzbraniającą się grać w hazardowną grę, nazwano bojaźliwą, rzekła: „Przyznaję się, że jestem bardzo bojaźliwą, gdy przychodzi na los puszczać to, co mi Opatrzność z krwawego potu chłopków moich udzieliła.”

Pstrokoriski, pieczętarz za Zygmunta III, gdy w czasie wyprawy do Szwecyi wszystko był stracił i przed rokoszanami zaledwie do okrętu uciekł, śpiewał jednak wesoło i grał na lutni. Łajać go poczęli inni Polacy, mówiąc:, właśnie w czas muzyka w tak ciężkiem utrapieniu!- Na co Pstrokoński odrzekł: Wszystkom stracił, prócz dobrej i swobodnej myśli, a wy i to, widzę, straciliście.