page0248

247

wiedził chorego, otarł łzy strapionemu, lub je wycisnął żałującemu za popełniony występek; on to oświeca ciemnego, pokrzepia upadłego na duchu, umacnia w cnocie dusze miotane namiętnościami.

Skończywszy dzień, w którym tyle dobrych uczynków wykonał, nadchodzi dlań wieczór, ale nie spoczynek. W godzinie, gdy inni światowi ludzie szukają zabaw, widowisk tańców, ktoś spiesznie przybiega do świętobliwego kapłana i daje znać, że jakiś chrześcija nin blizkim jest rozstania się ze światem; umrze więc, a kto wie, ażali nie z zaraźliwej gorączki;—mniejsza o to—kapłan niezważa na nic, i niedopuści, aby owieczka jego pożegnała ten żywot bez ostatniej religijnej pociechy; idzie więc modlić się przy łożu boleści, i w Sakramencie ostatniego olejem świętym pomazania, daje umierającemu rękojmię wiecznego żywota.

O powinności żołnierza.

Żołnierzom żywot taki wieść trzeba, któryby je okazał być bojącymi się Boga, a miłośnikami uczciwości, bo któż będzie śmiał w rzędzie stać, kiedy go sumienie będzie trwożyć: nietylko nieprzyjaciel, ale szum listków na drzewie będzie go trwogą napełniał. Nieehajże tedy żołnierze miłują Boga, a przykazaniu Jego posłuszni będą; Imienia Jego niech nie bluźnią, niech miłują trzeźwość, zbytku i wszelakiej rozkoszy się strzegą: skromność i mierność w każdej rzeczy niech zachowują; nikogo niech nie zbiją, cudzych rzeczy niebiorą, niech przestawiają na swym żołdzie; ktoby przeciw temu wykroczył, niech będzie surowo karan. W wojsku niech