page0398

394

bór naturalny, gdyby obok tych czynników nie był się zjawił inny: utrwalanie cech zmienionych, gdyby nie było dziedziczności, przekazywania potomstwu cech rodziców. Darwin rozumiał dobrze ważność i znaczenie tego czynnika, ale też i nie taił przed sobą trudności, związanych z problematem dziedziczenia cech. Jak daleko bowiem sięgają granice dziedziczności? Ozy na potomstwo przechodzą wszystkie cechy, posiadane przez rodziców, czy tylko niektóre, rodowe, że tak powiemy? Czy można mówić o stałem przechodzeniu na potomstwo cech, które dopiero rodzice bezpośredni nabyli? Jaką w tern rolę grają czynniki wewnętrzne rozwoju zarodków, a jaki znów wpływ pozostawiają na potomstwie czynniki zewnętrzne, jak zmiana klimatu, pożywienia, wycinanie pewnych części itp.? Trzebaby pisać całe tomy, gdyby się chciało wejść w szczegóły sporu, który się toczy między przyrodnikami o granice i znaczenie dziedziczności. Ze względu na cel naszej książki, możemy tylko nieco dotknąć tych kwestyi.

Platę ^l) rozróżnia, nie wchodzimy w to, o ile słusznie, trzy obozy w tej kwestyi.

a)    Do ścisłych Lamarckistów (Neolamarckiści) zalicza on: •Cope’a, Jakela, Eimera, Kassowitza, G. Wolffa, Pauly’ego, France^, Haacke’go, O. Hertwiga, Herb. Spencera, Torniera, Fischera, Cunninghama, a prof. Nusbaum dolicza nadto botaników: Schwen-denera, Pfeffera, Stahla, Vóchtiga, Jul. Sachsa, ze zoologów Loeba i Driescha. Otóż Neolamarckiści przyjmują, że wpływy świata zewnętrznego mogą się udzielić organizmowi do tego stopnia, iż ich ślad pozostaje już w plazmie zarodkowej organizmu potomnego, wskutek czego cechy, nabyte przez organizm rodzicielski, przenoszą się przez tę plazmę na potomstwo.

b)    Do Neodarwinistów, nie przyjmujących przechodzenia cech nabytych, zalicza Platę: Wallacea, Galtona, A. Weismanna, Naegeli’ego, Strasburgera, Kóllikera, De Vriesa, Zieglera, Goet-tego, Spengela, Guenthera, Emmery’ego, Th. Morgana, Delage’a, Jensena.

c)    Do badaczów, przyjmujących podobnie jak Darwin, mo-

Dr Emil R&dl: Geschichte der biologischen Theorien j. w., t. If. *tr. 370 nastp.;

A. Fauly: Der Darwinismus und Lamarckismus. Miinchen 1905 itd.

^l) Platę dz. w. prz., str. 323.

http://rcin.org.pl