page0413

409

wprowadzimy kultury osłabione zarazków, wówczas organizm odpowiada w ten sposób na wydzielane przez zarazki substan-oye intoksykacyjne, iż wytwarza t zw. ciała ochronne, które go zabezpieczają przed działaniem zabójczem zarazków kulturą nie osłabionych. Na tern właśnie polega immunizacya nabyta przy szczepieniach ochronnych przeciw ospie, dyfteryi i t. p. Wszelako organizm, któremu wszczepiono zarazki osłabione jednego gatunku, bynajmniej nie staje się tem samem zabezpieczony przeciwko skutkom zgubnym zarazków innego rodzaju (n. p. ospa a dyfterya), a to pokazuje, że każdy gatunek zarazków wydaje sobie właściwe substancye intoksykacyjne, zatem i jego budowa chemiczna musi być specyficznie różna od zarazków innych gatunkowo Przekonano się również, że jeżeli do krwi królika zastrzykniemy krwi końskiej, wówczas surowica królicza wykazuje po jakich 10 dniach wielkie różnice w porównaniu z krwią i surowicą konia. Jeżeli do takiej surowicy króliczej wpuścimy czerwone ciałka krwi końskiej, ciałka te zaczynają się zlepiać, a w końcu zupełnie się rozpadają, gdyż oddają swoją hemoglobinę płynowi, w którym są zanurzone. Wprowadzając natomiast do przygotowanej surowicy króliczej -ciałka czerwone krwi krowiej lub świńskiej, spostrzeżemy, że w ciałkach czerwonych nie zachodzą zmiany widoczne. Gdy do surowicy króliczej dodamy końskiej surowicy czystej, a w^rięc nie zawierającej erytrocytów, pocznie się po pewnym czasie mącić zrazu czysty płyn, utworzą się płatki delikatne, które opadną na spód naczynia pozostawiając w końcu płyn zupełnie czysty. To zjawisko nazwano precypitacyą (Praeeipitation), a pre-cypitynami te ciała, które z odpowiednią surowicą wywołują strącenie. Otóż ponieważ surowica królika, któremu wstrzyknięto erytrocyty krwi końskiej, posiada zdolność rozpuszczania krw^ri każdego konia, a nie rozpuszcza, nie działa hemolitycznie na krew^r zwierząt z innych gatunków, więc jest rzeczą widoczną, że ciałka czerwone krwi końskiej posiadają związki ato-mów, których niemasz w erytrocytach krwi zwierząt z mnych gatunków. W końcu liczne inne doświadczenia Donatha, Land-steinera, Dungerna, Meyera i Oschoffa‘) uczyniły wielce uzasa-

Por. Dr Franz Hamburger: Arteigenheit und Assimilation. Leipzig und Wien 1903, str. 22 nastp. Dr Huppert: Uber die Erhaltung der Art-eigenschaften. Yortrag. Prag 1895.

http://rcin.org.pl