scandjvutmp17701

114

Co dnia nadciągają.

Aj-ja-haj! jahaj! jahaj!

—    Guziki! guziki! — darła się gromada.

Ponieważ jednak trzeba było zdjąć z nart ładunek i część jego przenieść do śpiżarni, a niepo-ćwiartowane jeszcze zwierzę zawlec do jurty, zabawa została przerwaną i wszyscy wzięli się do roboty.

Jednocześnie Ujbanczyk przeglądał książki Pawła, leżące na półce, i rozpytywał o niego Tunguza.

—    Czy uczony ?

—    Kto go wie.

—    Czy dobry ?

—    Ps-y-psy-cho-lo-gia — sylabizował z trudnością. — Kto was rabusiów napasie ? obdarliście go pewnie ze wszystkiego 1 — mruczał po rosyjsku.

—    Co ? on w okularach chodzi ?

—    W okularach.

—    Wciąż ?

—    Wciąż.

—    Soc-soc-jo-lo-gia ! — czytał nagłówek drugiej z kolei książki. — Co ? po rosyjsku gada, czy inaczej ?

—    Po rosyjsku pewnie... a kto go wie.

—    A po jakucku umie ?

—    Mistrz! a tylko udaje głuchego, aby nic nie dawać.

—    Kruki drapieżne! wszystkoście pewnie rozdrapali! — warczał chłopak.

—    E-ko-no-mia po-li-tycz-na. Dziwo! litery niby nasze, a nie rozumiem. A są i takie, co zupełnie nie nasze. Może on Żyd ?

—    Zapewne Żyd, taki skąpy ! nie modli się! — dodał Tunguz uroczyście.

Ujbanczyk zamyślił się.

—    To niczego nie dowodzi — odezwał się po chwili narńysłu. — Może być nasz, choć się i nie