scandjvutmpa401

334

Ac* miecz Twój srogi bardzo się wydłużył,

By złości nasze swą srogością zburzył.

Lecz nic nie dbamy, w złościacb uaszyeh trwamy, Jednakże, Panie, ku Tobie wołamy :

Byś złoloi nasze łaskawie przebaczył.

A gniew Swój srogi pohamować raczył.

Użycz łaski Twej ku upamiętaniu,

Daj serce praw* ku Twemu wzywaniu.

Abyśmy zawsze w pobożności żyli,

Ciebie z Świętymi na wieki chwalili.

Pieśń poranna.

8.    Z Galicyt.

Gdy złociste słońce wschodzi.

Miłe czucia we mnie rodzi.

Pełen jestem tej ufności,

Że to znak Twej Opatrzności.

Ptasząt świergot szozebiotliwy, Nuoi, Stwórco, Twoje dziwy,

A ja mam być skamieniały Na ten widok Twojej chwały f Nie, mój Bole, nie, mój Panie!

Póki tylko tchu mi stanie.

Wielbić Ciebie będę szczerze,

Ufny Tobie w prawej wierze.