scandjvutmp1ed01

177

szczupak, i rano i wieczorem i na obiad : szczupak ! Od takiego jadła i my chudniemy. Ale skądże wziąć co innego, kiedy taka nasza przyroda.

—    Ano, poczekaj, urodzi nam się jęczmień, to się wszystko odmieni — żartobliwie pocieszał go Paweł, pomagając mu nieść ryby i sieci.

—    To prawda! —zaśmiał się chłopak radośnie.

Może wskutek jednostajności Andrzejowej kuchni, srebrno-łuska ryba, ugotowana po jakucku, to jest bez soli i bez żadnych przypraw, wydała się Pawłowi smaczniejszą nad wszelkie, kiedykolwiek w życiu kosztowane rybne potrawy. Zjadł jej porządny kawał, ku wielkiemu zadowoleniu starego Mateusza, który wciąż go zachęcał, mówiąc :

—    Jedz, jedz, chłopcze! nazbytkowaliście się wczoraj niemało.

Po śniadaniu poszli budować ogrodzenie. Przy pracy i gawędzie czas im zszedł do obiadu.

—    No, teraz niech czeka! — zawołał Ujban-czyk; kiwając głową przy odejściu. — Nie prędko, Pawle, przyjdziesz pewnie odwiedzić naszą sierotę! Andrzej wyzdrowieje, łódź zabierze i będzie tu siedział — rzekł z niechęcią.

—    Jakto, tu ? u was ?

—    Nie, nie u nas... rozumie się, nie u nas, u Lelii! — roześmiał się chłopak.

Paweł umilkł. Płynąc w tę stronę, pamiętał o dziewczynie, miał wielką ochotę ją zobaczyć, ale się wstydził powiedzieć o tern Jakutowi. Ten jednak sam się tego domyślił.

—    Chcesz, pojedziemy do niej po obiedzie. Ona stąd niedaleko.

Paweł kiwnął głową. Na obiad podano starannie przyrządzone, świeże, wybornie usmażone wnętrzności szczupaka. Paweł lubił nawet tę część ryby,

Ni kresach lasów.

12